Candida

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bielnik
Ilustracja
Candida albicans (C.P. Robin) Berkhout
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

Saccharomycetes

Rząd

Saccharomycetales

Rodzina

Incertae sedis

Rodzaj

bielnik

Nazwa systematyczna
Candida Berkhout
Schimmelgesl. Monilia: 41 (1923)
Typ nomenklatoryczny

Candida vulgaris Berkhout 1923

Kandydoza jamy ustnej (tzw. pleśniawki)

Candida Berkhout (bielnik) – rodzaj grzybów[1] zaliczany do drożdży[2].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Hodowane w laboratorium na podłożu agarowym szczepy Candida tworzą duże, okrągłe, białe lub kremowe kolonie, które w temperaturze pokojowej wydzielają drożdżowy zapach. Candida albicans fermentuje glukozę i maltozę do kwasu i gazu, sacharozę do kwasu i nie fermentuje laktozy, co pomaga odróżnić ją od innych gatunków Candida[3].

Grzyby z rodzaju Candida należą do grzybów dymorficznych, tzn. mogących występować zarówno w formie drożdżowej, jak i strzępkowej. Wiele gatunków to nieszkodliwe komensale lub endosymbionty żywicieli, w tym ludzi. Występują na większości powierzchni błon śluzowych, głównie w przewodzie pokarmowym, a także na skórze. Jednakże gdy bariery śluzówkowe zostaną naruszone lub układ odpornościowy zostanie osłabiony, mogą przedostać się do organizmu i wywołać chorobę zwaną kandydozą. Najbardziej znany pod tym względem jest gatunek Candida albicans[4]. Grzyby z rodzaju Candida powodują infekcje powierzchniowe skóry, jamy ustnej i pochwy oraz grzybice uogólnione cechujące się współczynnikiem śmiertelności od 35 do 50%[2]. W przewodzie pokarmowym mogą powodować ropnie, zapalenie otrzewnej, kandydozę krwiopochodną, ostre zapalenie trzustki, ropnie wątroby i pęcherzyka żółciowego[5].

Niektóre gatunki Candida mogą psuć wino[6].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Saccharomycetales, Saccharomycetidae, Saccharomycetes, Saccharomycotina, Ascomycota, Fungi[1].

Rodzaj ten został po raz pierwszy opisany pod nazwą Syringospora przez Charlesa Eugène’a Quinquauda w 1868 r., natomiast nazwa rodzajowa Candida (zaproponowana przez Christine Marie Berkhout w 1923) r. została uznana za obecnie obowiązującą[7]. Powodem tego było powszechne zastosowanie nazwy Candida dla znanych klinicznie gatunków[8].

Jako synonimy tego rodzaju wymienia się[9]:

  • Asporomyces Chaborski 1918
  • Azymocandida E.K. Novák & Zsolt 1961
  • Azymoprocandida E.K. Novák & Zsolt 1961
  • Blastodendrion (M. Ota) Cif. & Redaelli 1925
  • Castellania C.W. Dodge 1935
  • Endoblastoderma 1894
  • Eutorula H. Will 1918
  • Eutorulopsis Cif. 1925
  • Microanthomyces Grüss 1928
  • Myceloblastanon M. Ota 1924
  • Mycocandida Langeron & Talice 1932
  • Mycotorula H. Will 1918
  • Mycotoruloides Langeron & Talice 1932
  • Parasaccharomyces Beurm. & Gougerot 1909
  • Paratorulopsis E.K. Novák & Zsolt 1961
  • Parendomyces Queyrat & Laroche 1909
  • Procandida E.K. Novák & Zsolt 1961
  • Pseudomonilia A. Geiger 1910
  • Syringospora Quinq. 1868
  • Thailandia Vardhan. 1959
  • Thrombocytozoons Tchacarof 1963
  • Torulopsis Berl. 1894

Niektóre gatunki:

Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum[10].

Rodzajowi Candida nadano mu polską nazwę bielnik, jednakże w praktyce używana jest głównie nazwa naukowa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12].
  2. a b Małgorzata Robak (red.), Co wiemy o drożdżach?, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, 2017, s. 8–99, ISBN 978-83-7717-275-9.
  3. Frederick H. Meyers, Ernest Jawetz, Alan Goldfien, Review of Medical Pharmacology, wyd. 6, Lange Medical Publications, 1978, ISBN 978-0-87041-151-9.
  4. Kourkoumpetis TK i inni, „Mycopathologia.”, 171 (2), 2011, s. 85–91, DOI10.1007/s11046-010-9369-3, PMID20927595, PMCIDPMC4093797.
  5. Maria-Cecilia Dignani, Candida. Abdominal infections [online] [dostęp 2024-01-25].
  6. K. Fugelsang, C. (2010). C. Edwards, Wine Microbiology, wyd. 2, Springer, s. 3–28, ISBN 978-0387333496.
  7. J. McNeill, International Code of Botanical Nomenclature (Vienna code) [online], 2006 [dostęp 2013-03-01].
  8. J.I. Pitt, R.A. Samson, Nomenclatural considerations in naming species of Aspergillus and its teleomorphs, „Studies in Mycology”, 2007, s. 67, DOI10.3114/sim.2007.59.08.
  9. P.M. Kirk, Species Fungorum [online] [dostęp 2013-03-01] (ang.).
  10. Index Fungorum (wyszukiwarka) [online] [dostęp 0124-01-25].