Cantucci
.jpg)
Cantucci[a] (zwane też cantuccini[1][b]) – rodzaj włoskich ciasteczek (herbatników) pochodzących z Toskanii[2]. W najprostszej wersji przyrządzane z jajek, mąki, cukru i grubo siekanych, nieprażonych migdałów w skórce[3]. Piecze się je dwukrotnie, dzięki czemu są suche, kruche, dosyć twarde i mogą być przechowywane przez dłuższy czas[2].
W słowniku opublikowanym w 1691 roku przez Akademia della Crusca, wypiek o nazwach cantuccio i cantuccino zdefiniowano jako „krojone biscotto, z drobno zmielonej mąki, cukru i białek jaj”[1]. Biscotto oznacza w języku włoskim podwójnie pieczone ciastko[2]. Cantucci powstają poprzez upieczenie ciasta o kształcie przypominającym małą bagietkę, pokrojenie go na plastry i ponowne upieczenie. Migdały zaczęto dodawać na dworze Katarzyny Medycejskiej[3].
Bezpośrednio przed zjedzeniem zazwyczaj zmiękcza się je poprzez zanurzenie w winie (toskańskim vin santo), kawie lub herbacie[1][2].
Cantucci Toscani[edytuj | edytuj kod]
Od 25 stycznia 2016 nazwy Cantuccini Toscani oraz Cantucci Toscani są zarejestrowane jako chronione oznaczenia geograficzne (PGI)[1]. Według oficjalnej charakterystyki, Cantuccini Toscani otrzymuje się z mąki pszennej, migdałów w skórkach, cukru, świeżych jaj, masła, miodu wielokwiatowego i substancji spulchniających[1]. Ciasto powinno być cięte ukośnie, a każdy herbatnik musi ważyć nie więcej niż 15 gramów i mierzyć nie więcej niż 10 cm długości, 3 cm wysokości i 2,8 cm szerokości[1]. Charakterystyczny, zewnętrzny złoty kolor herbatników uzyskuje się poprzez posmarowanie surowego ciasta mieszaniną wody, jajek i substancji słodzących[1].
Biscotti di Prato[edytuj | edytuj kod]
W drugiej połowie XIX wieku w Prato w Toskanii, cukiernik Antonio Mattei zmodyfikował tamtejszy przepis na anyżowe cantucci z ciasta chlebowego[4]. Tak powstały biscotti di Prato[c] składające się z mąki, cukru, jajek, migdałów i orzeszków piniowych[3]. Nie zawierają one dodatku tłuszczów i są pieczone tylko raz[3].
Inne regionalne wersje[edytuj | edytuj kod]
W Lacjum i Umbrii ciastka te nazywane są tozzetti i są przygotowywane zwykle z orzechów laskowych zamiast migdałów[5]. W prowincji Siena i w Romanii – scroccadenti.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Cantuccini Toscani PGI. Fondazione Qualivita (qualigeo.eu). [dostęp 2023-06-15]. (wł. • ang.).
- ↑ a b c d The Key to Cantucci. Eataly Net USA LLC (eataly.com). [dostęp 2023-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-24)]. (ang.).
- ↑ a b c d Margo Schachter: Biscotti di Prato: non chiamateli cantucci!. La Cucina Italiana (lacucinaitaliana.it), 2021-11-14. [dostęp 2023-06-15]. (wł.).
- ↑ Chi siamo. Biscottificio Antonio Mattei (antoniomattei.it). [dostęp 2023-06-15]. (wł.).
- ↑ Alessandro Diegoli: Che differenza c’è tra cantucci e tozzetti?. Artigiano in Fiera (magazine.artigianoinfiera.it), 2016-04-17. [dostęp 2023-06-15]. (wł.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Cantuccini Toscani PGI. Fondazione Qualivita (qualigeo.eu). (ang.).
- Cantucci o Biscotti di Prato ricetta originale toscana. Ciao Toscana (ciaotoscana.it). (wł.).
