Catherine Bokassa
 Catherine Bokassa wraz z mężem podczas bankietu po koronacji (4 grudnia 1977) | |
| Cesarzowa Cesarstwa Środkowoafrykańskiego | |
| Okres |
od 4 grudnia 1977 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Koronacja |
4 grudnia 1977 |
| Poprzedniczka |
utworzenie cesarstwa |
| Następczyni |
obalenie cesarstwa |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
7 sierpnia 1949 |
| Małżeństwo |
Jean-Bédel Bokassa |
| Dzieci | |
Catherine Bokassa z domu Denguiadé (ur. 7 sierpnia 1949 w Czadzie) – cesarzowa Cesarstwa Środkowoafrykańskiego w latach 1977–1979, żona Jeana-Bedela Bokassy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Była córką dalekiego kuzyna Bokassy i Czadyjki. Uczęszczała do Liceum im. Piusa XII w Bangi. Idąc do tej szkoły w 1964 po raz pierwszy spotkała na swojej drodze Bokassę[1]. Kilka dni później została przez niego porwana i uwięziona, on natomiast poprosił rodziców o jej rękę[2]. Wyrazili zgodę nie pytając o nią Catherine i w czerwcu 1965 miał miejsce ich ślub i narodziny pierwszego dziecka – córki Reine. Catherine urodziła mu jeszcze sześcioro dzieci, w tym następcę tronu Jeana-Bedela Georges’a. W życiu prywatnym Bokassa usiłował całkowicie uzależnić od siebie pannę młodą i poddawał ją nieustannej kontroli, chociaż sam ożenił się w trakcie trwania tego małżeństwa jeszcze z ośmioma kobietami.
4 grudnia 1977 w Bangi została koronowana (mimo jej sprzeciwów) na cesarzową nowo powstałego Cesarstwa Środkowoafrykańskiego[3]. Jako jedyna z małżonek władcy dostąpiła tego zaszczytu. Bokassa bezskutecznie dążył do unieważnienia przez Kościół katolicki poprzedniego ślubu zawartego w Kościele katolickim z Belgijką Astrid van Erpe, aby związek z Catherine przypieczętować w sposób religijny[4]. Po wyjeździe dzieci na edukację w Szwajcarii jej życie stało się swobodniejsze. Poświęciła się krawiectwu i otworzyła w stolicy kraju butik z odzieżą[5], często spędzała czas w Hardricourt[6].
Pod koniec lata 1979 została wezwana przez Valery’ego Giscarda d’Estaing do jego willi w Dzielnicy XVI. 22 maja zaprosił ją do stolicy Francji, oficjalnie, by zweryfikować plotki na temat niesnasek między nim a Bokassą. Po przybyciu Giscard ostrzegł ją o „wielkim poruszeniu w Bangi”[7] i wyraził prośbę, by namówiła męża do szybkiej abdykacji w zamian za azyl we Francji. Catherine zrobiła to, dzwoniąc do Jeana-Bedela z prywatnej linii, na co ten nie przystał[8]. 21 września 1979 próbowała go odwieść od zamiaru powrotu do Bangi w rozmowie telefonicznej. Dopiero pod koniec listopada tego roku przyjechała do Indenie, ubogiej dzielnicy stolicy Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie znalazł się Bokassa. Przedtem sprzedała m.in. większość przedmiotów z ich willi we Francji oraz opróżniła konto bankowe w Romorantin (kilka tysięcy franków). Na sprzedaż miały też pójść z jej inicjatywy insygnia cesarskie. Załatwiła sobie również zaświadczenie lekarskie z 8 listopada z kliniki w Neuilly, zabraniające wszelkich kontaktów seksualnych między nimi. Wkrótce potem wyprowadziła się do Szwajcarii[9].
Przed śmiercią w 1996 Bokassa publicznie oskarżał Valery’ego Giscarda o rozkochanie w sobie Catherine, jednak te zarzuty okazały się bezpodstawne[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 195., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 196., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 192., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 197., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 200., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 204., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 207., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 207–208., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 218., tłum. Maria Rostworowska.
- ↑ Diane Ducret, Kobiety dyktatorów, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2012, ISBN 978-83-240-1884-0, s. 219., tłum. Maria Rostworowska.