Cezaropapizm
Cezaropapizm – tendencja nazywana też cezaryzmem, prowadząca do zwierzchności państwa nad Kościołem i decydowaniu o całokształcie życia religijnego, w tym także w materii teologicznej. Przeciwstawia się systemowi teokracji. Cechy cezaropapizmu występowały w gallikanizmie, febronianizmie i józefinizmie[1].
W ciągu wieków następowały różne modele cezaropapizmu, m.in.:
- Cesarstwo Bizantyńskie, w którym cesarze byli stawiani na równi z apostołami
- Święte Cesarstwo Rzymskie
- kościoły narodowe, np. w Wielkiej Brytanii
- Imperium Rosyjskie
- Francja rewolucyjna i bonapartystyczna.
Cezaropapizm w Rzymie i Bizancjum[edytuj | edytuj kod]
Religia w Cesarstwie Rzymskim była narzędziem politycznym, służącym do utrzymania jedności państwa (kult cesarza wspólny dla wszystkich ludów Imperium). Toteż, gdy za sprawą dekretu cesarza Teodozjusza Wielkiego w 380 roku chrześcijaństwo stało się religią oficjalną[2], to ono zaczęło pełnić podobną rolę w państwie. Władza cesarska, dążąc do podporządkowania sobie kościoła, rozstrzygała spory dogmatyczne, brała udział w obsadzie stanowisk kościelnych, karała za odstępstwo od chrześcijaństwa. Cesarz był najwyższą władzą zarówno świecką, jak i duchowną. Przez to kościół został włączony w struktury państwa i stał się jednym z instrumentów sprawowania władzy[3][4]. System ten przetrwał aż do upadku Cesarstwa Wschodniorzymskiego w roku 1453.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zygmunt Poniatowski, Mały słownik religioznawczy, Wydawnictwo Wiedza Powszechna Warszawa 1969, s. 71.
- ↑ A. Mezglewski – Prawo Wyznaniowe – C. H. Beck str. 14.
- ↑ Michał Pietrzak, Prawo wyznaniowe, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis Warszawa 2003, s. 52–53.
- ↑ A. Mezglewski, H. Misztal, P. Stanisz, Prawo wyznaniowe, Wydawnictwo C. H. Beck Warszawa 2008, s. 14–15.