Grzywacz chiński

Grzywacz chiński
	; Chinese crested dog - czyli częściowo owłosiony chiński grzywacz
Kraj patronacki	Wielka Brytania
Kraj pochodzenia	Chiny
	Wymiary
Wysokość	28 - 33 cm psy,; 23 - 30 cm suki
Masa	max. 5,5 kg
	Klasyfikacja
FCI	Grupa IX, Sekcja 4,; nr wzorca 288
AKC	Toy
ANKC	Grupa 1 - (Toys)
CKC	Grupa 5 - (Toys)
KC(UK)	Toy
NZKC	Toy
UKC	Grupa 8 - Companion Dog
	Wzorce rasy
	FCI; AKC; ANKC; CKC; KC(UK); NZKC; UKC;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grzywacz chiński (Chinese Crested Dog) – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa^[1] IX FCI, w sekcji psów nagich. Nie podlega próbom pracy^[2].

Psy tej rasy są niewielkie, szczupłe i delikatne. Mają wąską kufę, lecz nie spiczastą. Według wzorca rasy organizacji FCI uszy u tej rasy są osadzone nisko i są duże i stojące, a u odmiany owłosionej dozwolone są uszy "wiszące". Oczy są: "tak ciemne, że wydają się czarne. Ukazują niewiele białkówek, bądź nie ukazują ich wcale. Średniej wielkości. Osadzone odlegle od siebie."

Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]

U odmiany nagiej występują włosy na głowie, łapach i ogonie. Ich skóra jest delikatna i ciepła w dotyku, w ciągu roku zmienia kolor - zimą jest jaśniejsza, a latem wskutek opalania zmienia barwę na ciemniejszą. U odmiany owłosionej - Powder Puff - występuje podszerstek i miękka okrywa włosowa. Są to psy niealergizujące (nawet odmiana owłosiona), włos strukturą przypomina włos ludzki. Występują we wszystkich barwach i ich odcieniach.

Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]

Psy tej rasy są pogodne i radosne, niektóre osobniki mogą źle znosić obecność innych psów, są aktywne. Lubią aportować, biegać z ludźmi lub innymi psami. Są skore do zabaw z dziećmi, bez oznak agresji, dobrze znoszą warunki miejskie. Przywiązują się do właściciela. Grzywacz chiński jest hodowany jako pies rodzinny i do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]

Przeciętnie żyją ok. 12 lat, choć zdarzają się osobniki żyjące dłużej. Nagie grzywacze mogą mieć problemy z uzębieniem. Jak każde psy ras małych i miniaturowych są bardziej narażone na wady uzębienia. Trzeba też dbać o ich delikatną skórę.

Popularność[edytuj | edytuj kod]

Rasa ta w Polsce staje się coraz bardziej popularna. Na wystawie Światowej w Poznaniu w roku 2006 było 256 grzywaczy, w tym 127 psów i 129 suk.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 185.
↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 344.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 60. ISBN 83-7073-122-8.
Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Grzywacz chiński w Encyklopedia Zwierząt euroanimal.eu

[1] Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 185.

[2] Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 344.

[1]

[2]