Choroba Blounta

Choroba Blounta (piszczel szpotawa, łac. morbus Blount) – choroba zaliczana do jałowych martwic kości lub do grupy dyschondroplazji. Polega na szpotawym ustawieniu piszczeli spowodowanym zaburzeniem wzrostu kłykcia przyśrodkowego bliższej nasady piszczeli.

Wyróżnia się typ dziecięcy i typ młodzieńczy choroby^[1].

Chorobę opisał jako jeden z pierwszych Walter Putnam Blount w 1937 roku^[2]. Przed nim chorobę opisał Philipp Erlacher^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Tadeusz Szymon Gaździk, Tomasz Bielecki: Ortopedia i traumatologia. [T.] 2. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 577-578. ISBN 978-83-200-3896-5 (t. 2).
↑ Blount WP. Tibia vara: osteochondrosis deformans tibiae. Journal of Bone and Joint Surgery 19, 1-29 (1937)
↑ Erlacher-Blount syndrome w bazie Who Named It (ang.)

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Tadeusz Szymon Gaździk, Tomasz Bielecki: Ortopedia i traumatologia. [T.] 2. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 577-578. ISBN 978-83-200-3896-5 (t. 2).

[2] Blount WP. Tibia vara: osteochondrosis deformans tibiae. Journal of Bone and Joint Surgery 19, 1-29 (1937)

[3] Erlacher-Blount syndrome w bazie Who Named It (ang.)

[1]

[2]

[3]