Chotyłów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chotyłów
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

bialski

Gmina

Piszczac

Liczba ludności (2021)

925[2][3]

Strefa numeracyjna

83

Kod pocztowy

21-530[4]

Tablice rejestracyjne

LBI

SIMC

0017006[5]

Położenie na mapie gminy Piszczac
Mapa konturowa gminy Piszczac, u góry znajduje się punkt z opisem „Chotyłów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Chotyłów”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Chotyłów”
Położenie na mapie powiatu bialskiego
Mapa konturowa powiatu bialskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Chotyłów”
Ziemia51°59′51″N 23°21′22″E/51,997500 23,356111[1]
Budynek stacji w Chotyłowie
Zabytkowy dom dróżnika w Chotyłowie
Drewniany budynek mieszkalny w Chotyłowie

Chotyłówwieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Piszczac[5][6]. Leży nad rzeką Lutnią.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie bialskopodlaskim.

Wieś jest sołectwem w gminie Piszczac[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 941 mieszkańców i była drugą co do wielkości miejscowością gminy[8].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Od XVIII wieku folwark należący do klucza kijowieckiego. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego wskazuje Chotyłów jako folwark w powiecie bialskim, gminie Piszczac, parafii Piszczac. Pod koniec XIX wieku było w nim 13 domostw i 137 mieszkańców, a obszar liczył 1055 morg o położeniu płaskim z glebami pierwszej klasy[9]. Od XIX wieku Chotyłów przejściowo posiadali: Antoni Nieprzecki, Jan Granatowicz, Erazm Mańkowski, Andrzej Ruttié, Jan Wernera, Ajzyk Czarny, zaś od 1905 r. – Józef Bosiacki.

29 maja 1943 roku oddział Gwardii Ludowej „Alka” – Jakuba Aleksandrowicza – opanował na pewien czas miejscowość[10].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

  • Zabytkowa stacja kolejowa w stylu dworkowym z 1867 roku
  • Murowany dom dróżnika z 1867 roku.

Dworzec[edytuj | edytuj kod]

We wsi znajduje się dworzec z 1867 r., gruntownie przebudowany w latach 20. XX w. (projektował Władysław Kwapiszewski), w tzw. stylu dworkowym. Murowany, otynkowany. Frontem zwrócony na północ. Na planie prostokąta, z węższymi dobudówkami po bokach. Parterowy, z mieszkalnym poddaszem. Elewacje siedmioosiowe, boczne trójosiowe, rozczłonkowane uproszczonymi pilastrami, zwieńczone uproszczonym belkowaniem; we frontowej trójboczny centralny ryzalit, mieszczący przedsionek. Okna zamknięte półkoliście. Dach wysoki, czterospadowy, łamany, z facjatkami w dolnej połaci, kryty blachą, nad przedsionkiem pagodowy.

Dom dróżnika[edytuj | edytuj kod]

Na zachód od dworca znajduje się dom dróżnika z ok. 1867 r. Murowany z cegły, otynkowany. Frontem zwrócony na północ, parterowy, siedmioosiowy. Elewacje boniowane na narożach, otwory prostokątne, w szerokich opaskach. Dach dwuspadowy, kryty blachą[11].

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

  • przemysł wydobywczy (eksploatacja pokładów gliny) obecnie nie prowadzi się wydobycia
  • przemysł spożywczy (hodowla ryb) sektor prywatny
  • przemysł metalowy (odlewnia żeliwa) nie funkcjonuje
  • przemysł materiałów budowlanych (produkcja cegieł, pustaków oraz obróbka kamienia) sektor prywatny
  • przemysł drzewny (składnica drewna i tartak) nie funkcjonuje
Chotyłowskie kubiki

Transport[edytuj | edytuj kod]

Chotyłów leży na trasie otwartej w 1867 roku linii kolejowej Warszawa – Brześć, będącej częścią szlaku BerlinWarszawaMoskwa. 5 km na północ od Chotyłowa przebiega trasa europejska E30 (droga krajowa nr 2).

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Główną atrakcją turystyczną Chotyłowa są sztuczne zbiorniki wodne tzw. kubiki. W sezonie letnim kubiki są częstym celem weekendowych wypadów mieszkańców Białej Podlaskiej i okolic.

Oświata[edytuj | edytuj kod]

W Chotyłowie funkcjonują trzy placówki oświatowe:

  • Przedszkole Samorządowe
  • Szkoła Podstawowa
  • Gimnazjum Publiczne

Religia[edytuj | edytuj kod]

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Piszczacu.

Sport[edytuj | edytuj kod]

We wsi działał powstały w 1972 roku klub piłkarski Lutnia Chotyłów, który pod koniec lat dziewięćdziesiątych został przemianowany na Lutnia Piszczac. Od roku 2009 funkcjonuje Fan Club AZS Podlasie Biała Podlaska. W Chotyłowie znajduje się siłownia z pełnym wyposażeniem (urządzenia do ćwiczeń siłowych, stoły pingpongowe, TV, bieżnie).

Lutnia Chotyłów[edytuj | edytuj kod]

Klub GLKS Lutnia, do roku 1998 LPKS (Ludowy Pożarniczy Klub Sportowy) Lutnia Chotyłów, powstał w 1972 roku. Jego założycielami byli: Marian Kapyś, Zofia i Józef Czapigowie oraz Stefan Mrozowski. Po śmierci Mariana Kapysia, pełniącego przez wiele lat funkcje prezesa klubu, corocznie rozgrywany jest memoriał jego imienia. Największym osiągnięciem piłkarzy z Chotyłowa były występy w bialskopodlasko – chełmskiej klasie międzywojewódzkiej w sezonie 1982/83.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 16409
  2. Wieś Chotyłów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-01-03], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-12-02].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 158 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Strona gminy, sołectwa [dostęp 2023-12-02].
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  9. Chotyłów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 640.
  10. Józef Bolesław Gargas: „Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942 – 1945” Wydawnictwo MON 1971, s. 147.
  11. Informacje pochodzą m.in. z „Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce. Powiat Biała Podlaska” Tom VIII, Zeszyt 2, red. K. Kolendo-Korczakowa, A. Oleńska, M. Zgliński, Instytut Sztuki PAN, 2006.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]