Chris Rea

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chris Rea
Ilustracja
Chris Rea (2011)
Imię i nazwisko

Christopher Anton Rea

Data i miejsce urodzenia

4 marca 1951
Middlesbrough

Instrumenty

gitara, śpiew, pianino

Gatunki

country, blues, rock

Zawód

gitarzysta, piosenkarz

Aktywność

od 1973

Wydawnictwo

Jazzee Blue,
Magnet

Powiązania

David Coverdale,
David Knopfler

Zespoły
Beautiful Losers
Strona internetowa
Rea w latach 80. XX w.

Christopher Anton „Chris” Rea (ur. 4 marca 1951 w Middlesbrough) – brytyjski gitarzysta, piosenkarz i autor tekstów. Sprzedał ponad 30 milionów egzemplarzy swoich płyt na całym świecie[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i edukacja[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Camillo (zm. 2010) i Winifred (zm. 1983). Jego matka była Irlandką, a ojciec – włoskim imigrantem przybyłym na Wyspy Brytyjskie po II wojnie światowej. Ma dwóch braci: Nicka i Mike’a oraz cztery siostry: Catherinę, Geraldinę, Paulę i Camillę. Ich ojciec założył sieć lodziarni „Rea’s Ice-cream”[2].

W dzieciństwie zainteresował się muzyką, nauczył się gry na gitarze, pianinie, trąbce i klarnecie[2]. Planował być dziennikarzem[2].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 70. był chórzystą w zespole Beautiful Losers[3]. Na początku kariery zajmował się także pisaniem tekstów piosenek[4]. W 1978 zadebiutował jako wykonawca solowy albumem pt. Whatever Happened to Benny Santini?[2], za którego wysoką sprzedaż otrzymał certyfikat złotej płyty w USA. Album promował m.in. singlem „Fool (If You Think It’s Over)”, z którym trafił do 12. miejsca na liście Billboard Hot 100[2] i który był nominowany do nagrody Grammy dla piosenki roku. Również w 1978 zagrał swój pierwszy koncert w Polsce, a trzy lata później napisał piosenkę „I Will Light a Candle for You” zainspirowaną wybuchem stanu wojennego w kraju[5].

Największą popularność osiągnął w Europie na przełomie lat 80. i 90. W 1982 wydał album pt. Loving You, a tytułowy singiel z płyty stał się przebojem[6]. W kolejnych latach corocznie wydawał nowe płyty: Water Sign (1983; promowana przebojem „I Can’t Hear Your Heartbeat”), Wired to the Moon (1984), Shamrock Diaries (1985; zawierająca hity „Stains by Girls” i „Josephine”) i On the Beach (1986; z tytułowym przebojem)[7]. W 1989 zaprezentował album pt. The Road to Hell, z którym dotarł do pierwszego miejsca na liście UK Albums Chart, a za wysoką sprzedaż krążka uzyskał certyfikat potrójnie platynowej płyty w Wielkiej Brytanii[8]. Płytę promował tytułowym utworem i singlem „Tell Me There’s a Heaven?” oraz podczas kilkumiesięcznej trasy koncertowej po Europie[8].

W 1991 wydał album pt. Auberge, na której umieścił m.in. utwory: „Heaven” i „The Mention of Your Name”[8]. Płyta rozeszła się w liczbie ponad 3 mln egzemplarzy na świecie i uzyskała certyfikat platynowej płyty[9]. 20 października 1991 w hali „Spodek” w Katowicach zagrał koncert w ramach trasy o nazwie „Auberge”[10]. W 1993 wydał album pt. God’s Great Banana Skin zawierający m.in. utwór „I Ain’t the Fool”, który dotarł do 16. miejsca na liście UK Singles Chart[11].

W 1996 zadebiutował jako producent filmowy i scenarzysta niskobudżetowym dramatem muzycznym La Passione, do którego napisał również ścieżkę dźwiękową[12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Joan Lesley, z którą ma dwie córki: Josephine (ur. 16 września 1983) i Julię (ur. 18 marca 1989)[13]. Zamieszkał w Buckinghamshire.

Od 1994 zmagał się z licznymi problemami ze zdrowiem. Najpierw zachorował na wrzody żołądka, później chorował na zapalenie otrzewnej. W 2000 zdiagnozowano u niego raka trzustki, po czym przeszedł operację wycięcia trzustki, dwunastnicy i pęcherzyka żółciowego. W 2016 przeszedł udar, a pod koniec 2017 zemdlał na scenie podczas koncertu w New Theatre w Oxfordzie, wskutek czego reszta koncertów na jego trasie została odwołana.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]

Kompilacje[edytuj | edytuj kod]

Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2007-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-06)].
  2. a b c d e Tomaszewski 1993 ↓, s. 133.
  3. Tomaszewski 1993 ↓, s. 140.
  4. Magdalena Pawlicka: Zacisze gwiazd. Wydawnictwo Picaresque, Telewizja Polska SA, 2009, s. 155. ISBN 978-83-926413-8-4.
  5. Magdalena Pawlicka: Zacisze gwiazd. Wydawnictwo Picaresque, Telewizja Polska SA, 2009, s. 157. ISBN 978-83-926413-8-4.
  6. Tomaszewski 1993 ↓, s. 134.
  7. Tomaszewski 1993 ↓, s. 134–135.
  8. a b c Tomaszewski 1993 ↓, s. 135.
  9. Tomaszewski 1993 ↓, s. 137.
  10. Tomaszewski 1993 ↓, s. 136–137, 142.
  11. Tomaszewski 1993 ↓, s. 143.
  12. Magdalena Pawlicka: Zacisze gwiazd. Wydawnictwo Picaresque, Telewizja Polska SA, 2009, s. 154. ISBN 978-83-926413-8-4.
  13. Tomaszewski 1993 ↓, s. 133–134.
  14. Złote płyty CD przyznane w 1998 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  15. Złote płyty CD przyznane w 2011 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  16. Złote płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Logan Tomaszewski: Supergwiazdy na walizkach. Polska Oficyna Wydawnicza Logan, 1993. ISBN 83-900770-1-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]