Chwyty Leopolda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Chwyty Leopolda (ang. Leopold's manoeuvres) – badanie palpacyjne kobiety ciężarnej, służące do oceny ułożenia płodu w macicy.

  • I chwyt Leopolda – służy do oceny wysokości dna macicy oraz co się w nim znajduje (jaka część płodu). Wykonuje się to jednoręcznie i dwuręcznie.
  • II chwyt Leopolda – ma na celu określenie, jaka część płodu znajduje się po obu stronach macicy czyli po której stronie grzbiet a po której części drobne płodu.
  • III chwyt Leopolda (chwyt Pawlika) – służy do określenia, co jest częścią przodującą i jaki jest stosunek do kanału rodnego.
  • IV chwyt Leopolda (profesorski) – modyfikacja III chwytu Leopolda. Pozwala ocenić zstępowanie części przodującej do miednicy.
  • V chwyt Leopolda (chwyt Zangemeistera) – służy do stwierdzenia czy nie ma dysproporcji (niestosunku porodowego – niewspółmierności porodowej) między główką a średnicą kanału rodnego w płaszczyźnie wchodu.
  • VI chwyt Leopolda – służy do oceny stopnia przygięcia główki przez ustalenie przebiegu bruzdy szyjnej w stosunku do płaszczyzny wchodu, polega na ułożeniu palców rąk nad spojeniem łonowym prostopadle do długiej osi macicy. Odległość bruzdy szyjnej od spojenia łonowego świadczy o zaawansowaniu główki w kanale rodnym (główka nieustalona, ustalona we wchodzie, w próżni).

Cztery pierwsze, klasyczne chwyty zostały wprowadzone do położnictwa przez niemieckiego ginekologa Christiana Gerharda Leopolda w 1894 roku[1][2]. Modyfikację chwytu trzeciego wprowadził austriacki położnik Karel Pawlik. Chwyt piąty wprowadził niemiecki położnik Wilhelm Zangemeister.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Leopold GC. Über die Leitung normaler Geburten nur durch äussere Untersuchung. Centralblatt für Gynäkologie 21, 498 (1894)
  2. Leopold GC, Pantzer MEC. Die Beschränkung der inneren und die grösstmöglichste Verwertung der äusseren Untersuchung in der Geburtshilfe. Vierter Beitrag zur Verhütung des Kindbettfiebers mit einem Rückblick auf das Jahr 1889. Archiv für Gynäkologie 38, 330, 1890

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]