Cieśnina Kaletańska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cieśnina Kaletańska
Ilustracja
Zdjęcie satelitarne Cieśniny Kaletańskiej, grudzień 2002
Państwo

 Francja
 Wielka Brytania

Akweny
• Łączy wody
• Z wodami


La Manche
Morze Północne

Lądy
• Oddziela
• Od


Kent
Pas-de-Calais

Głębokość
• średnia


46 m

Miejscowości nadbrzeżne

Dover, Calais

Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Cieśnina Kaletańska”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, blisko prawej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Cieśnina Kaletańska”
Ziemia51°00′N 1°27′E/51,000000 1,450000

Cieśnina Kaletańska (fr. Pas de Calais, ang. Strait of Dover) – cieśnina stanowiąca najwęższą część kanału La Manche, położona we wschodniej jego części, w miejscu gdzie łączy się z wodami Morza Północnego. Jej szerokość, wynosząca 33,3 km, stanowi najkrótszą odległość między Francją a Wielką Brytanią. Po obu jej stronach znajdują się dwa znane miasta: Calais we Francji i Dover w Anglii. W Polsce stosuje się tłumaczenie nazwy francuskiej. Warto nadmienić, że w Anglii nazywana jest Cieśniną Dover.

Cieśnina Kaletańska uznawana jest za jedną z najbardziej ruchliwych dróg wodnych, przez którą przepływają statki (ok. 250 dziennie) z Morza Północnego i Bałtyku na Ocean Atlantycki. Ponadto kursują tutaj statki towarowe i promy pasażerskie między Francją a Anglią. Ruch ten zmniejszył się nieco po otwarciu w 1994 roku tunelu kolejowego o nazwie Eurotunel (ang. Channel Tunnel) pod dnem cieśniny.

Status prawny[edytuj | edytuj kod]

Wody cieśniny na całej szerokości stanowią morze terytorialne państw nadbrzeżnych, które w 1988 roku zawarły umowę delimitacyjną granicy państwowej. Żegluga odbywa się na zasadach prawa przejścia tranzytowego. Ze względu na intensywną żeglugę w cieśninie wprowadzono w 1967 roku pierwszy w historii system rozgraniczenia ruchu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. D.R. Bugajski: Prawa żeglugowe okrętu w świetle prawa międzynarodowego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2009, s. 213-215. ISBN 978-83-7383-351-7.