Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy
Logotyp Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy
Ilustracja
Jeziorko Duszatyńskie górne w rezerwacie „Zwiezło”
park krajobrazowy
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Położenie

gminy: Komańcza, Zagórz, Cisna, Baligród, Solina i Czarna

Mezoregion

Bieszczady Zachodnie

Data utworzenia

1992

Akt prawny

Rozporządzenie Nr 17 Wojewody Krośnieńskiego z dnia 27 marca 1992 r.

Powierzchnia

514,61 km²

Obszary chronione

7 rezerwatów przyrody

Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy”
49°14′18,6000″N 22°16′13,8000″E/49,238500 22,270500
Strona internetowa

Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowypark krajobrazowy położony w Bieszczadach Zachodnich, na zachód od Bieszczadzkiego Parku Narodowego i Parku Krajobrazowego Doliny Sanu. Wraz z nimi wchodzi w skład Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy stanowi otulinę Bieszczadzkiego Parku Narodowego od strony zachodniej[1]. Od południa, przez granicę państwową, sąsiaduje ze słowackimi Obszarem Chronionego Krajobrazu „Karpaty Wschodnie” i Parkiem Narodowym „Połoniny”[2]

Park utworzono w 1992. Zajmuje obecnie obszar o powierzchni 51 461 ha[3] (wcześniej podawano wartość 51 013,75 ha) i zalesieniu 83%.

Najwyższe szczyty w parku sięgają prawie 1200 m n.p.m. i charakteryzuje je piętrowy układ roślinności górskiej. Znajdują się w nim dwa rezerwaty cisów. Występują m.in. niedźwiedzie, wilki, rysie i żbiki.

Rezerwaty przyrody[edytuj | edytuj kod]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obszar Ciśniańsko-Wetlińskiego Parku Krajobrazowego już w latach 30. XX w. był atrakcyjnym i zagospodarowanym regionem turystycznym. W Cisnej i Jabłonkach istniały pensjonaty, Komańcza miała osobną dzielnicę letniskową. Wytyczono wówczas i oznakowano szereg szlaków turystycznych. Zarówno latem, jak i zimą, tereny te były pełne letników, pieszych turystów oraz narciarzy. Jednak II wojna światowa i wydarzenia lat 1945–1947, przyczyniły się do wyludnienia obszaru i zahamowania jego rozwoju – nie tylko turystycznego. Dopiero w latach 50. zaczęto się powtórnie interesować Bieszczadami. Pierwsze powojenne wyprawy w wyludnione zakątki gór, nierzadko w towarzystwie żołnierzy WOP, szybko zasłynęły w całym kraju i przyciągnęły rzesze turystów. Jako jedni z pierwszych pojawili się studenci, którzy przyczynili się do powstania sieci baz namiotowych, m.in. na Łopienniku, w Bystrem, Przysłupiu oraz Komańczy.

Od 1992 park stanowi część Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Parki krajobrazowe. [w:] Bieszczady www.bieszczady.pik-net.pl [on-line]. [dostęp 2018-08-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-16)].
  2. Relacja: Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy (4520011) [online], OpenStreetMap [dostęp 2023-03-18] (pol.).
  3. Uchwała nr XLVIII/991/14 Sejmiku Województwa Podkarpackiego z dnia 23 czerwca 2014 r. w sprawie Ciśniańsko-Wetlińskiego Parku Krajobrazowego. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Podkarpackiego poz. 1945 [on-line]. 10 lipca 2014. [dostęp 2018-05-17].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]