Codename: Panzers – Faza pierwsza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Codename: Panzers – Faza pierwsza
Codename: Panzers - Phase One
Producent

Stormregion

Wydawca

cdv Software Entertainment

Dystrybutor

POL: Cenega Poland

Seria gier

Codename: Panzers

Silnik

Gepard 3D

Data wydania

Świat: 14 czerwca 2004
POL: 27 sierpnia 2004

Gatunek

RTS

Tryby gry

jednoosobowy, wieloosobowy

Kategorie wiekowe

PEGI: 12

Język

niemiecki, rosyjski, angielski, polski

Wymagania sprzętowe
Platforma

Windows 98 / Me / 2000 / XP

Nośniki

3 CD / 1 DVD

Wymagania

procesor Pentium III 750 MHz lub podobny, 256 MB RAM, karta graficzna 32 MB

Kontrolery

klawiatura, mysz

Kontynuacja

Codename: Panzers – Faza druga

Codename: Panzers – Faza pierwsza (ang. Codename: Panzers – Phase One) – komputerowa strategiczna gra czasu rzeczywistego osadzona w realiach II wojny światowej, wyprodukowana przez studio Stormregion i wydana w 2004 roku na świecie przez firmę cdv Software Entertainment, a w Polsce przez Cenegę.

Przed każda misją w trybie jednoosobowym gracz ma możliwość zapoznania się z meldunkiem, z którego dowie się o aktualnej sytuacji na froncie oraz postawionych przed nim zadaniach[1]. Przed większością misji gracz może także wybrać jednostki, którymi będzie wykonywał kolejne zadanie[1]. Jednostki można kupować oraz modyfikować za punkty prestiżu, które nabywa się w zamian za wykonywanie celów głównych, pobocznych i ukrytych[1].

Gra oferuje także tryb wieloosobowy, na który składają się takie typu rozgrywki, jak deathmatch, domination i assault[2].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Rozgrywka została podzielona na trzy kampanie traktujące o zmaganiach bojowych trzech armii biorących udział w II wojnie światowej: Wehrmachtu, Armii Czerwonej oraz aliantów zachodnich, na których w grze składają się: wojska amerykańskie, brytyjskie, a także sporadycznie francuski ruch oporu[1].

Niemcy[edytuj | edytuj kod]

Głównym bohaterem kampanii niemieckiej jest podporucznik Panzerwaffe Hans von Gröbel; dwukrotnie pojawia się także postać drugoplanowa, jego wierny żołnierz, sierżant Karl Hammer. Kampania rozpoczyna się 1 września 1939 roku wraz z napaścią hitlerowskich Niemiec na II Rzeczpospolitą[3]. W pierwszym zadaniu oddział von Gröbela zajmuje polskie lotnisko polowe położone blisko granicy, w drugiej zdobywa wioskę z ważną stacją kolejową[4], a w trzeciej bierze do niewoli ważnego, polskiego oficera w czasie bitwy o Warszawę[5]. Po wykonaniu zadań bojowych w Polsce zostaje oddelegowany na zachód, by wziąć udział w kampanii francuskiej wiosną 1940 roku[6]. Tam spotyka gen. Erwina Rommla i odpiera francusko-brytyjski kontratak w bitwie pod Arras[7]. Chwilowo przeniesiony do oddziałów szybowcowych Fallschirmjäger, von Gröbel ląduje razem na Krecie w czasie operacji Merkury, gdzie spotyka swojego brata, Kurta, spadochroniarza[8]. W późniejszych misjach aż do końca kampanii niemieckiej von Gröbel walczy na froncie wschodnim, z wyjątkiem jednego krótkiego zadania, toczącego się w okupowanej Jugosławii, gdzie gracz ma za zadanie zwalczać komunistycznych partyzantów jugosłowiańskich[9]. Przekracza granicę niemiecko-sowiecką 22 czerwca 1941 roku w ramach operacji Barbarossa[10], bierze udział w boju z nowym sowieckim czołgiem T-34[11], ratuje od zniszczenia niemiecki pociąg pancerny wiozący amunicję na front w czasie jednej z sowieckich kontrofensyw wiosną 1942 roku[12], atakuje Sewastopol[13], a w ostatniej misji walczy i odnosi ranę w bitwie o Stalingrad, gdzie w nagrodę za waleczność otrzymuje paczkę kubańskich cygar od generała Friedricha Paulusa[14]. Jego dalsze losy znane są z kampanii alianckiej, gdzie jest on przeciwnikiem gracza[15].

Sowieci[edytuj | edytuj kod]

Jedynym wyraźnie zarysowanym bohaterem tej kampanii jest lejtnant Aleksandr Władimirow, obdarzony przez swoich żołnierzy pseudonimem „skowronek”. Swój szlak bojowy Władimirow zaczyna pod sowiecką stolicą w grudniu 1941 roku, tocząc walki obronne oraz kontratakując w czasie bitwy pod Moskwą[16]. Później bierze udział w obronie instalacji roponośnych miasta Majkop podczas bitwy o Kaukaz w lecie 1942 roku[17] oraz zatrzymuje Niemców w Stalingradzie[18]. W 1943 roku jego oddziały toczą ciężkie walki z niemieckimi siłami pancernymi pod Kurskiem[19]. Po zakończeniu walk na terytorium ZSRR Władimirow zostaje wysłany na Węgry, gdzie uczestniczy w bitwie o Budapeszt w styczniu 1945 roku i poznaje węgierską komunistkę pracującą dla sowieckiego wywiadu[20], a także w odparciu niemieckiej operacji Konrad III[21]. Ostatnie misje tej kampanii rozgrywają się w Niemczech, gdzie oddziały Władimirowa niszczą niemiecką fabrykę tajnej broni[22] i szturmują Berlin[23]. Główny bohater kampanii sowieckiej kończy swój szlak bojowy pod Reichstagiem, gdzie ponownie spotyka poznaną w Budapeszcie kobietę, która po wyparciu Niemców z węgierskiej stolicy zaciągnęła się do Armii Czerwonej jako sanitariuszka, po czym wyznaje jej miłość[24].

Alianci[edytuj | edytuj kod]

Trzecia kampania ma dwóch głównych bohaterów i jednego pobocznego. Postaciami pierwszoplanowymi są: amerykański pułkownik Jeffrey Samuel Wilson oraz brytyjski major James Barnes. Od czasu wspólnych walk w kampanii afrykańskiej (którą ukazano dopiero w drugiej części serii) są przyjaciółmi, choć często dochodzi pomiędzy nimi do drobnych kłótni, spowodowanych niezgodnością charakterów tych dwóch mężczyzn. Obaj lądują w Normandii 6 czerwca 1944 roku: Barnes desantuje się wraz z piechotą szybowcową z 6 Dywizji Powietrznodesantowej, aby zająć most Pegaza w ramach operacji Deadstick[25], podczas gdy Wilson skacze ze spadochronem z 82 Dywizją Powietrznodesantową, by wyzwolić francuskie miasteczko Sainte-Mère-Église i wspomóc lądujące na plaży Utah oddziały amerykańskie[26]. Bohaterowie spotykają się kilka dni po inwazji i 13 czerwca 1944 roku uczestniczą w starciu luźno wzorowanym bitwą o Villers-Bocage. Kolumna brytyjskich czołgów dowodzona przez Barnesa zostaje zaskoczona przez niemieckie Tygrysy i zniszczona, Wilson jednak pokonuje oddział wroga, bierze do niewoli głównego protagonistę kampanii niemieckiej, Hansa von Gröbela, i ratuje kryjące się w lasach niedobitki z brytyjskiej kolumny, w tym Barnesa; Gröbelowi jednak dość szybko udaje się uciec[27]. W kolejnej misji oddział Wilsona niszczy niemieckie stanowiska artyleryjskie gdzieś w Normandii, a po tym, gdy zostaje zaskoczony przez niemiecki kontratak, na odsiecz przychodzi mu Barnes z odbudowanym, brytyjskim oddziałem pancernym[28]. Następnie wspólnie uczestniczą w akcji zniszczenia niemieckiej fabryki rakiet V2 w bliżej nieokreślonym miejscu na terytorium okupowanej Francji, gdzie po raz pierwszy spotykają się z żołnierką francuskiej armii podziemnej imieniem Michelle, która zostaje złapana przez Niemców, ale wkrótce potem uwolniona przez oddziały Barnesa i Wilsona[29]. Od tego momentu pomiędzy mężczyznami toczy się rywalizacja o względy Michelle, która jednak nie uzyskuje w grze wyraźnego zakończenia. W kolejnej misji bohaterowie uczestniczą w operacji Market Garden we wrześniu 1944 roku, która ma tutaj przebieg ahistoryczny, bowiem wojskom alianckim udaje się przyjść z odsieczą spadochroniarzom broniącym się na moście w Arnhem i wygrać bitwę[30]. Jest to ostatnia misja w grze z udziałem Barnesa. W grudniu 1944 roku Wilson bierze udział w bitwie o Ardeny, gdzie skutecznie odpiera niemieckie ataki na amerykańską bazę i ponownie bierze do niewoli Hansa von Gröbela[31]. Główny bohater amerykański walczy także w Alzacji, w której to odbija nienazwane przygraniczne miasto w czasie operacji Nordwind w styczniu 1945 roku[32]. Ostatnia misja kampanii alianckiej rozgrywa się w Niemczech, gdzie Wilson zdobywa Orle Gniazdo w Berchtesgaden, górską rezydencję Adolfa Hitlera[33].

Rozgrywka[edytuj | edytuj kod]

Gracz wciela się w dowódcę polowego z czasów II wojny światowej, który kieruje niewielkimi siłami, obserwując pole walki z lotu ptaka[2]. Na jednostki oddane pod kontrolę gracza składają się oddziały piechoty uzbrojone w różne rodzaje broni osobistej i zespołowej (karabiny, pistolety maszynowe, karabiny maszynowe, karabiny snajperskie, miotacze płomieni, granatniki przeciwpancerne, czy moździerze), wojska pancerne, artyleria oraz jednostki wsparcia[2]. W większości misji dysponuje także ograniczonym wsparciem powietrznym[2]. W każdej misji gracz ma do wykonania kilka przewidzianych przez twórców zadań głównych, z których część jest dostępna od razu, a inne pojawiają się w trakcie misji, wraz z rozwojem sytuacji na polu bitwy[2]. Gracz otrzymuje do wykonania takie rozkazy, jak: zajęcie pozycji wroga, obrona własnych pozycji, zniszczenie sprzętu wroga, czy osłanianie sojuszniczych jednostek[2]. Dostępne są również cele poboczne, których wykonanie nie jest koniecznie do ukończenia misji, a także cele ukryte, o których gracz jest informowany dopiero po ich wykonaniu[1].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Gra Codename: Panzers – Faza pierwsza zdobyła szacunek graczy i recenzentów, uzyskując średnią z ocen 81/100 w serwisie Metacritic[34]. Polski serwis o grach komputerowych Gry-Online przyznał jej ocenę 7.8/10[2].

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

O Codename: Panzers – Faza pierwsza stało się głośno w Polsce za sprawą mediów (przede wszystkim tygodnika „Wprost” i „Głosu Szczecińskiego”), które oskarżały twórców gry o antypolonizm[35]. Utrzymywano, że Polacy zostali w niej przedstawieni jako alkoholicy, w grze kieruje się żołnierzami Waffen-SS mordującymi ludność cywilną, a także że zafałszowano historię sugerując, iż wojnę rozpoczęła Polska[35]. W rzeczywistości w grze pojawia tylko jeden pijany Polak, na którego żołnierze niemieccy natykają się w piwnicy jednego z domów. W grze nie występują oddziały SS, a gracz kieruje wojskami Wehrmachtu[35]. W żadnym miejscu fabuły nie pojawiają się też cywile[35]. Największe kontrowersje jednak wzbudził istotnie występujący w grze sfałszowany rozkaz wydany wojskom niemieckim po tzw. prowokacji gliwickiej[36]. Oburzony ówczesny prezydent Warszawy, Lech Kaczyński, wezwał do bojkotu gry[36], a Ministerstwo Spraw Zagranicznych wysłało do twórców gry list z prośbą o wyjaśnienie sprawy (cdv nie odpowiedziało na pismo)[36].

Jako pierwszy próbował obalić kontrowersje portal Gazeta.pl, który jako jedyne medium zdobył egzemplarz gry i sprawdził jej zawartość[35].

Aby uniknąć dalszych oskarżeń o antypolonizm, dystrybuująca grę w kraju Cenega Poland ocenzurowała kontrowersyjne treści poprzez usunięcie feralnego zapisu oraz dołączyła broszurę informującą o powodach wybuchu II wojny światowej[35].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Deja 2004 ↓, s. 4–6
  2. ↑ a b c d e f g Codename: Panzers - Faza Pierwsza PC. Gry-Online. [dostęp 2020-02-18].
  3. ↑ Deja 2004 ↓, s. 7–16.
  4. ↑ Deja 2004 ↓, s. 17–24.
  5. ↑ Deja 2004 ↓, s. 25–35.
  6. ↑ Deja 2004 ↓, s. 36–47.
  7. ↑ Deja 2004 ↓, s. 48–58.
  8. ↑ Deja 2004 ↓, s. 59–66.
  9. ↑ Deja 2004 ↓, s. 85–92.
  10. ↑ Deja 2004 ↓, s. 67–76.
  11. ↑ Deja 2004 ↓, s. 77–84.
  12. ↑ Deja 2004 ↓, s. 93–101.
  13. ↑ Deja 2004 ↓, s. 102–111.
  14. ↑ Deja 2004 ↓, s. 112–120.
  15. ↑ Deja 2004 ↓, s. 210, 252.
  16. ↑ Deja 2004 ↓, s. 121–127.
  17. ↑ Deja 2004 ↓, s. 128–132.
  18. ↑ Deja 2004 ↓, s. 133–140.
  19. ↑ Deja 2004 ↓, s. 141–147.
  20. ↑ Deja 2004 ↓, s. 148–157.
  21. ↑ Deja 2004 ↓, s. 158–168.
  22. ↑ Deja 2004 ↓, s. 169–179.
  23. ↑ Deja 2004 ↓, s. 180–187.
  24. ↑ Deja 2004 ↓, s. 199–192.
  25. ↑ Deja 2004 ↓, s. 193–197.
  26. ↑ Deja 2004 ↓, s. 198–207.
  27. ↑ Deja 2004 ↓, s. 209–220.
  28. ↑ Deja 2004 ↓, s. 221–231.
  29. ↑ Deja 2004 ↓, s. 232–240.
  30. ↑ Deja 2004 ↓, s. 241–248.
  31. ↑ Deja 2004 ↓, s. 249–252.
  32. ↑ Deja 2004 ↓, s. 253–260.
  33. ↑ Deja 2004 ↓, s. 261–267.
  34. ↑ Codename: Panzers, Phase One. Metacritic. [dostęp 2020-02-18]. (ang.).
  35. ↑ a b c d e f Michał Prysłopski: Skrytykowali grę, choć jej nie widzieli. Gazeta.pl, 23.08.2004. [dostęp 2020-02-18].
  36. ↑ a b c Polityczna wojna o Codename: Panzers. Gameplay.pl, 11.07.2013. [dostęp 2020-02-18].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr „Ziuziek” Deja: Nieoficjalny poradnik do gry Codename: Panzers Faza pierwsza. Gry-Online, 2004.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Codename:_Panzers_–_Faza_pierwsza&oldid=71635942”