Component Object Model

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

COM (ang. Component Object Model) – standard definiowania i tworzenia interfejsów programistycznych na poziomie binarnym dla komponentów oprogramowania wprowadzony przez firmę Microsoft wraz z bibliotekami zapewniającymi podstawowe ramy i usługi dla współdziałania komponentów COM i aplikacji.

Nowe środowisko programistyczne Visual Studio oparte na frameworku .NET umożliwia komunikację ze starszymi aplikacjami z interfejsem typu COM.

Na bazie standardu COM została zdefiniowana znaczna część niskopoziomowego API dla produktów firmy Microsoft m.in. dla DirectX, SQL Server, MS Access, MSHTML, MSXML.

Zalety COM[edytuj | edytuj kod]

Wśród najważniejszych zalet tej technologii wymienić trzeba:

  • definiuje pewien standard na poziomie binarnym, w oderwaniu od konkretnego narzędzia projektowego czy języka programowania
  • ma przezroczysty charakter – użytkownikowi jest obojętne, gdzie fizycznie znajduje się aktualnie wykorzystywany komponent; jeżeli nawet znajduje się on na odległym komputerze, aplikacja klienta korzysta z niego w taki sam sposób, jak z komponentu lokalnego

Wady COM[edytuj | edytuj kod]

Wśród najważniejszych wad tej technologii należy zwrócić uwagę na:

  • zamknięty charakter technologii w związku z przywiązaniem do jednej platformy systemowej a nawet sprzętowej
  • brak otwartych standardów

COM+[edytuj | edytuj kod]

COM+ to architektura programowania obiektowego mająca przede wszystkim ułatwić oraz przyspieszyć działanie nowych aplikacji komponentowych, a ponadto - zwiększyć elastyczność i bezpieczeństwo zarządzania i działania aplikacji.

Cechy COM+[edytuj | edytuj kod]

  • transakcje
  • narzędzia do zapewnienia bezpieczeństwa
  • administracja komponentami w systemie
  • programowanie serwerów
  • komponenty kolejkowane
  • obsługa zdarzeń
  • płynna regulacja obciążenia
  • bazy danych wewnątrz pamięci

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]