Głóg szkarłatny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Crataegus intricata)
Głóg szkarłatny
ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

głóg

Gatunek

głóg szkarłatny

Nazwa systematyczna
Crataegus coccinea L.
Sp. Pl.: 476 (1753)[3]

Głóg szkarłatny (Crataegus coccinea L.) – gatunek rośliny z rodziny różowatych. Rośnie naturalnie w Ameryce Północnej[3]. Jest uprawiany w wielu krajach świata, między innymi w Polsce.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Krzew lub małe drzewo, cierniste, wysokości ok. 5-7 metrów[4].
Liście
Wrębne, szerokojajowate o podwójnie piłkowanych brzegach[4].
Kwiaty
Białe, zebrane w podbaldachy. Kielich złożony z 5 działek, korona 5 okrągłych, płatków, wewnątrz kwiatu 1 słupek i liczne pręciki[4].
Owoce
W kolorze szkarłatnym, osiągają do 2 cm średnicy. Są słodkie i jadalne[4].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Roślina ozdobna, sadzona w Polsce w parkach[4]. Twardego drewna używa się na wyroby tokarskie, korę i odwar – do barwienia tkanin na czerwono. Owoce smaży się w cukrze, sporządza z nich konfitury, kisiele, zamienniki kawy i herbaty. Mąkę z suszonych owoców dodaje się często do ciasta w celu otrzymania chleba o smaku owocowym[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-23] (ang.).
  3. a b Crataegus coccinea L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-04].
  4. a b c d e Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
  5. P. Czikow, J. Łaptiew, Rośliny lecznicze i bogate w witaminy, Warszawa 1983: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, s. 121.