Mirko Filipović

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Cro cop)
Mirko Filipović
Ilustracja
Pseudonim

Cro Cop

Data i miejsce urodzenia

10 września 1974
Vinkovci

Obywatelstwo

Chorwacja

Wzrost

188 cm

Masa ciała

109 (2018) kg

Styl walki

kick-boxing

Kategoria wagowa

ciężka

Klub

Cro Cop Squad Gym

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

48

Zwycięstwa

35

Przez nokauty

26

Przez poddania

6

Przez decyzje

3

Porażki

11

Remisy

2

Nieodbyte

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 30 września 2018.
Strona internetowa

Mirko „Cro Cop” Filipović (ur. 10 września 1974 w Vinkovci) – chorwacki kickbokser, bokser i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi ciężkiej. Mistrz świata w kickboxingu w formule full contact (1996), wicemistrz K-1 WGP (1999), mistrz K-1 WGP (2013) oraz tryumfator turniejów MMA PRIDE Openweight GP (2006) oraz RIZIN FF World Grand Prix (2016). Był także oficerem policji oraz posłem do chorwackiego parlamentu.

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Mirko Filipovic urodził się w Vinkovci. Trenować siłowo zaczął już w wieku 11 lat. Inspiracją był dla niego film Krwawy sport z główną rolą Jean-Claude’a Van Damme’a. Początkowo ćwiczył w przydomowej szopie, gdzie miał do dyspozycji proste przyrządy: sztangę własnej roboty, drążek, worek wypchany trocinami.

Dorastał w czasach rozpadu Jugosławii i wojny domowej 1991–1995. W tym czasie przeniósł się na sześć miesięcy z rodzinnej Privlaki do sąsiedniego miasta Varaždin (działała tam szkoła). Na miejscu szukał działającego klubu kick-boxingu, jednak do wyboru miał tylko kluby boksu oraz karate. Zdecydował się na karate (kierując się tym, że w boksie nie walczy się za pomocą nóg), jednak sposób treningów nie spodobał mu się, gdyż stwierdził, że ciosy w powietrze, kimona czy ustawianie w szeregu nie są praktyczne. Pewnego dnia zobaczył grupę osób trenujących kick-boxing. Po uzyskaniu zgody trenera przyłączył się do nich. Po powrocie z Varaždinu kontynuował treningi.

W 1994 roku zmarł jego ojciec. Filipović odbywał wtedy służbę wojskową, a jego rodzina nie miała za co żyć, gdyż ojciec był jedyną osobą pracującą. Filipović złożył więc podanie i został przyjęty do akademii policyjnej. Został przydzielony do oddziału antyterrorystycznego „Lučko”. Zarobione pieniądze (pensja ok. 500 $) przeznaczał na utrzymanie rodziny oraz treningi. Często, ze względu na karierę sportową, był zwalniany z obowiązków służbowych. W zamian wchodził do ringu w koszulce z napisem ATJ LUCKO. W oddziale tym służył przez 6 lat. Ze względu na policyjną karierę występował pod pseudonimem „Cro Cop” (w wolnym tłumaczeniu z ang. „Chorwacki Gliniarz”).

Boks amatorski[edytuj | edytuj kod]

W 1997 roku został mistrzem Chorwacji w wadze superciężkiej (ponad 91 kg), a także zajął 2. miejsce w międzynarodowym turnieju o Puchar Akropolu, przegrywając w finale na punkty z Paolo Vidozem. Wystąpił również na mistrzostwach świata w Budapeszcie, z których został wyeliminowany w 1/16 finału przez ówczesnego mistrza świata i Europy, Aleksieja Lezina[1]. W 1998 roku ponownie wygrał mistrzostwa kraju i reprezentował Chorwację na mistrzostwach Europy w Mińsku (przegrał w I rundzie z Sinanem Şamilem Samem)[2]. W tym samym roku zdobył brązowy medal na igrzyskach śródziemnomorskich oraz srebrny na mistrzostwach CISM w Niemczech.

Kariera w K-1[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]

W K-1 zadebiutował w 1996 roku w wieku 22 lat (występował wtedy jeszcze pod pseudonimem „Tigar”). Był jednym z najmłodszych zawodników tej organizacji. Jego trenerem był ówcześnie Branko Cikatić (zwycięzca K-1 Grand Prix 1993). W swojej pierwszej walce Filipović zmierzył się z Francuzem Jérôme „Geronimo” Le Bannerem – finalistą K-1 World Grand Prix 1995. Chorwat wygrał przez jednogłośną decyzję sędziów (w pierwszej rundzie Le Banner był liczony). Następną walkę stoczył z Ernesto Hoostem, utytułowanym zawodnikiem boksu tajskiego i K-1, z którym przegrał przez TKO. Wkrótce po tej walce Filipović, skonfliktowany z Branko Cikatićem, odszedł na 3 lata z K-1 i rozpoczął w Chorwacji amatorską karierę bokserską.

Powrót do K-1[edytuj | edytuj kod]

Do K-1 powrócił w 1999 roku, już jako „Cro Cop”. Dzięki współpracy z Damirem Siserem, renomowanym trenerem ciężarowców i kulturystów, wyraźnie rozwinął się fizycznie. Rozpoczynając u niego trening Filipović ważył 93 kg i skarżył się, że nie może nabrać masy. Siser przepisał mu odpowiednie suplementy oraz ćwiczył z nim 2-3 razy w tygodniu. W rezultacie Filipović zyskał ponad 10 kg masy mięśniowej.

W pierwszej walce po powrocie znokautował Jana Nortje, po czym stoczył kolejnych 5 walk, z których przegrał tylko jedną, przez decyzję. Zwycięstwa nad Bernardo, Musashim i Greco doprowadziły go do finału K-1 World GP 1999 w Tokio. Zmierzył się w nim z Ernesto Hoostem. Również i tym razem Holender był górą (KO przez cios w korpus). Trzecia walka i trzecia porażka z Hoostem miała miejsce rok później w ćwierćfinale K-1 World GP 2000. Pojedynek był jednak wyrównany i do rozstrzygnięcia potrzebna była dodatkowa runda. Mimo tych porażek Chorwat szybko awansował do grona gwiazd K-1 oraz zyskał reputację jednego z najmocniej kopiących zawodników. Jego głównym atutem były szybkie i celne kombinacje bokserskie oraz lewe kopnięcie okrężne w głowę.

W 2001 roku najpierw został sensacyjnie znokautowany przez Michaela McDonalda, a później, podczas treningu doznał kontuzji, która wyeliminowała go z eliminacji do finału World GP. K-1 zaproponowało mu wtedy występ w walce MMA przeciwko zapaśnikowi Kazuyukiemu Fujicie. Po tym pojedynku Filipović powziął decyzję o rozstaniu z kick-boxingiem i rozpoczęciu kariery w MMA. W 2002 roku stoczył w K-1 jeszcze 3 walki (wygrał z Yanagisawą, Bonjaskym i Huntem), a w swojej ostatniej, która odbyła się 30 kwietnia 2003 roku, znokautował w pierwszej rundzie Boba Sappa.

Od 2012[edytuj | edytuj kod]

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Kariera w MMA[edytuj | edytuj kod]

PRIDE FC[edytuj | edytuj kod]

Karierę w MMA rozpoczął 19 sierpnia 2001 roku na gali K-1 Andy Hug Memorial. Walczyli tam na specjalnych zasadach kick-boxerzy z graplerami. Filipović pokonał Kazuyukiego Fujitę przez TKO (podczas próby obalenia Fujita otrzymał w głowę cios kolanem, co spowodowało głębokie rozcięcie i pęknięcie czaszki). W listopadzie 2001 zadebiutował w organizacji PRIDE FC (z którą był związany przez następne 5 lat), gdy podczas gali PRIDE 17 zremisował z Nobuhiko Takadą.

Kolejne walki, nie licząc remisu z Wanderleiem Silvą, były szybkimi zwycięstwami Filipovicia. Wśród pokonanych przez niego zawodników byli m.in. Igor Wowczanczyn, Heath Herring oraz Kazushi Sakuraba.

Zwycięską passę Filipovicia zakończył Antonio Rodrigo „Minotauro” Nogueira, który w walce o tymczasowe mistrzostwo PRIDE w wadze ciężkiej pokonał go przez poddanie. Szansą na odzyskanie miana pretendenta do tytułu miał być dla Chorwata udział w turnieju Pride Grand Prix 2004, w którym miało dojść do jego walki z Fiodorem Jemieljanienko. Najpierw jednak Filipović musiał pokonać Kevina Randlemana. Mimo że był zdecydowanym faworytem, niespodziewanie przegrał przez szybki nokaut.

Porażka ta chwilowo zmniejszyły szanse Chorwata na walkę o mistrzostwo. Jednak gdy wygrał on 7 kolejnych walk (6 przed czasem), w tym z bratem Fiodora, Aleksandrem, władze PRIDE przyznały mu prawo do walki z Rosjaninem. Odbyła się ona w sierpniu 2005 roku. Ku zaskoczeniu obserwatorów Rosjanin zdecydował się na bój w „stójce”, która była domeną Filipovicia. Walka była wyrównana, ale to mistrz kontrolował jej przebieg i wygrał ją przez jednogłośną decyzję.

Następne dwie walki stoczone przez Chorwata były pojedynkami rewanżowymi. Najpierw wygrał z Joshem Barnettem, lecz wkrótce potem przegrał przez niejednogłośną decyzję z Markiem Huntem, który powetował sobie przegraną sprzed 3 lat z K-1.

W 2006 roku Filipović osiągnął największy sukces w swojej karierze MMA. Zwyciężył w turnieju PRIDE Openweight Grand Prix. Kolejno wyeliminował w nim Ikuhisę Minowę, Hidehiko Yoshidę, Wanderleia Silvę, a w finale Josha Barnetta (wszystkie walki zakończył przed czasem w pierwszej rundzie).

Ultimate Fighting Championship[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 2006 roku podpisał dwuletni kontrakt na 6 walk z UFC. Pierwszą walkę w octagonie stoczył 3 lutego 2007 roku z Eddiem Sanchezem, wygrywając w pierwszej rundzie przez TKO (UFC 67). Jednak w drugiej uważany za zdecydowanego faworyta Filipović został znokautowany przez Brazylijczyka Gabriela Gonzagę. Kolejna porażka z Cheickiem Kongo sprawiła, że Chorwat odszedł z UFC.

DREAM[edytuj | edytuj kod]

15 marca 2008 roku zadebiutował w DREAM, gdy pokonał byłego zawodnika Pancrase, Tatsuyę Mizuno przez TKO. W następnej walce zmierzył się z Alistairem Overeemem. Pojedynek został przerwany, gdy kilkukrotnie uderzony kolanem w krocze Filipović odmówił kontynuowania dalszej walki (ogłoszono no contest). Choć obaj rywale zapowiedzieli chęć powtórzenia walki, do rewanżu nie doszło[5][6].

Na sylwestrowej gali Dynamite!! 2008 Chorwat zmierzył się z zawodnikiem K-1, Choi Hong-manem. Pokonał go przez techniczny nokaut po niskim kopnięciu w kolano.

Powrót do UFC[edytuj | edytuj kod]

Filipović (z prawej) kontra Patrick Barry (UFC 115)

Po walce z Koreańczykiem Filipović przeszedł operację kontuzjowanego kolana. Po zakończeniu rehabilitacji, w maju 2009 roku podpisał kontrakt na jedną walkę dla UFC. 13 czerwca stoczył w Kolonii pojedynek z Mostaphą Al-turkiem. W jego trakcie, przy wyprowadzaniu ciosu prostego, Chorwat przypadkowo włożył palec w oko rywala. Brytyjczyk, nie będąc w stanie kontynuować pojedynku, odwrócił się plecami i przyjął bez odpowiedzi kilka kolejnych ciosów. Sędzia, nie dopatrując się faulu, przerwał walkę i ogłosił zwycięstwo Filipovicia przez TKO. Manager Brytyjczyka zapowiedział złożenie oficjalnego protestu[7]. Wynik walki ostatecznie nie został jednak zmieniony.

W lipcu Filipović podpisał z UFC kontrakt na trzy kolejne walki[8]. Pierwszą z nich przegrał przez poddanie werbalne z Juniorem dos Santosem (UFC 103), gdy po jednym z ciosów Brazylijczyka doznał kontuzji oka i poprosił sędziego o przerwanie walki[9]. Drugą, podczas gali UFC 110, wygrał przez TKO z Australijczykiem Anthonym Peroshem, który walczył w zastępstwie chorego Bena Rothwella. Cztery miesiące później Filipović pokonał Patricka Barry’ego przez duszenie zza pleców na 30 sekund przed końcem trzeciej rundy, mimo że w pierwszej Amerykanin dwukrotnie zdołał powalić go na deski celnymi uderzeniami[10].

Filipović walczył ponownie już we wrześniu (UFC 119), gdy zgodził się zastąpić kontuzjowanego Antonio Rodrigo Nogueirę w pojedynku z Frankiem Mirem. Chorwat przegrał przez ciężki nokaut w ostatniej minucie walki, gdy został trafiony w szczękę kolanem[11]. Pół roku później (UFC 128) został również znokautowany przez Brendana Schauba. 29 października odniósł trzecią z rzędu porażkę przed czasem, przegrywając z Royem Nelsonem na gali UFC 137. W konsekwencji ogłosił zakończenie swojej kariery w MMA[12] lecz rok później postanowił wznowić ją. 23 sierpnia 2014 zdobył pas mistrza Inoki Genome Fight pokonując złotego medalistę olimpijskiego z judo Satoshiego Ishiiego wskutek głębokiego rozcięcia i niedopuszczenia go do kontynuowanie walki. Pas obronił 30 grudnia na sylwestrowej gali Inoki Bom-Ba-Ye nokautując w rewanżowej walce Ishiiego w 2. rundzie.

Ponowny powrót do K-1[edytuj | edytuj kod]

10 marca 2012 roku w Zagrzebiu pokonał przez jednogłośną decyzję w walce na zasadach K-1 Raya Sefo. Początkowo była ona zapowiadana jako pożegnalny pojedynek Filipovicia[3]. Wkrótce potem ogłoszono jednak, że Chorwat po 9 latach powróci do organizacji K-1. 27 maja na gali K-1 Rising w Madrycie pokonał przez nokaut w 2. rundzie Hiszpana Lorenzo Javiera Jorge. We wrześniu 2012 roku wystartował w kwalifikacjach do turnieju K-1 World Grand Prix. W pierwszej rundzie turnieju pokonał przez decyzję Amerykanina Randy’ego Blake’a. Finałowa gala odbyła się w ojczyźnie Mirko – Chorwacji (Zagrzeb). Do turnieju zostali zaproszeni m.in. Badr Hari, Zabit Samiedow czy Hesdy Gerges. W ćwierćfinale Chorwat spotkał się z Amerykaninem Jarrellem Millerem, którego pokonał na punkty, a w półfinale również na punkty Ukraińca Pawła Żurawlowa. W finale zwyciężył Surinamczyka Ismaela Londta przez decyzję sędziów który m.in. był liczony po lewym okrężnym kopnięciu w głowę w 2. rundzie[4]. Filipović stał się dziewiętnastym mistrzem K-1 World GP w historii tej organizacji i dopiero czwartym zawodnikiem nie pochodzącym z Holandii – wcześniej aż piętnaście razy mistrzami zostawali właśnie Holendrzy.

Lata 2015–2016[edytuj | edytuj kod]

W lutym 2015 ogłoszono pierwszą w historii galę UFC w Polsce, która ostatecznie odbyła się 11 kwietnia. W walce wieczoru po czteroletniej przerwie zmierzył się w rewanżowym starciu z Gonzagą. Filipović zrewanżował się Brazylijczykowi za ciężki nokaut z 2007 roku pokonując go przez TKO (uderzeniami w parterze) w 3. rundzie[13].

Swój kolejny pojedynek miał stoczyć 28 listopada 2015, na gali w Seulu z Anthonym Hamiltonem[14] lecz do tego pojedynku ostatecznie nie doszło gdyż Chorwat nieoczekiwanie ogłosił, że jest kontuzjowany i postanowił ponownie zakończyć karierę, w związku z trapiącymi go kontuzjami[15]. Pod koniec listopada 2015 USADA, poinformowała o zawieszeniu Filipovicia na dwa lata za stosowanie i posiadanie zabronionej substancji hGH. 9 stycznia 2016, USADA ogłosiła, że próbki Filipovicia okazały się czyste jednak w związku z tym, iż Chorwat wcześniej przyznał się do stosowania środków z hGH, zawieszenie zostało podtrzymane[16][17].

W lipcu 2016, związał się z nowo powstałą organizacją Rizin Fighting Federation, startując w turnieju wagi otwartej. 25 września 2016, pokonał Koreańczyka Hyun Man Myunga w rundzie otwierającej turniej. W ćwierćfinale 29 grudnia 2016, miał ponownie zmierzyć się po wielu latach z Wanderleiem Silvą, jednak z powodu kontuzji Brazylijczyk musiał się wycofać z walki[18]. Zastąpił go zwycięzca ubiegłorocznej edycji turnieju RIZIN wagi ciężkie, Amerykanin Muhammed Lawal[19]. Filipović, pokonał Amerykanina przez KO w drugiej rundzie. Podczas półfinałów, które odbyły się dwa dni później, pokonał estońskiego sumitę Kaido Höövelsona przez TKO w pierwszej rundzie, natomiast w finale mającym miejsce na tej samej gali, zwyciężył Irańczyka Amira Ali Akbariego również przez TKO w pierwszej rundzie, zostając ostatecznie zwycięzcą całego turnieju[20].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Žarko (zm. 1994) i Any Filipović. Mieszka w Zagrzebiu z żoną Klaudiją oraz synami Ivanem i Filipem. W latach 2003–2007 był deputowanym do chorwackiego parlamentu z listy Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji (SDP). W 2005 roku wystąpił w głównej roli w filmie akcji Śmiertelna misja (Ultimate Force).

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

  • 2016: RIZIN FF World Grand Prix 2016 – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej
  • 2014: mistrz Inoki Genome Fight w wadze ciężkiej
  • 2006: PRIDE Openweight Grand Prix – 1. miejsce w turnieju wagi otwartej

Boks amatorski[edytuj | edytuj kod]

  • 1998: Igrzyska śródziemnomorskie – 3. miejsce w wadze superciężkiej
  • 1997, 1998: mistrz Chorwacji w wadze superciężkiej

Kick-boxing[edytuj | edytuj kod]

Lista walk MMA[edytuj | edytuj kod]

Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 37-11-2 Guam Roque Martinez TKO (rozcięcie) 1 5:02 RIZIN 13 30.09.2018 Japonia Saitama
Wygrana 36-11-2 Japonia Tsuyoshi Kosaka TKO (ciosy pięściami) 1 1:02 RIZIN Fighting World Grand Prix 2017: Final Round 31.12.2017 Japonia Saitama
Wygrana 35-11-2 Amir Ali Akbari TKO (ciosy pięściami) 1 2:02 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round 31.12.2016 Japonia Saitama Finał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 34-11-2 Estonia Kaido Höövelson KO (kolano na korpus) 1 0:47 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: Final Round 31.12.2016 Japonia Saitama Półfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 33-11-2 Stany Zjednoczone Muhammed Lawal KO (ciosy pięściami) 2 1:41 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 2nd Round 29.12.2016 Japonia Saitama Ćwierćfinał turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 32-11-2 Korea Południowa Myung Hyun-man Poddanie (duszenie trójkątne rękoma) 1 2:20 RIZIN Fighting World Grand Prix 2016: 1st Round 25.09.2016 Japonia Saitama Pierwsza runda turnieju RIZIN FF World Grand Prix 2016
Wygrana 31-11-2 Brazylia Gabriel Gonzaga TKO (ciosy łokciami i pięściami) 3 3:30 UFC Fight Night - Gonzaga vs Cro Cop 2 11.04.2015 Polska Kraków Walka wieczoru
Wygrana 30-11-2 Japonia Satoshi Ishii TKO (niezdolność do walki) 2 5:00 Inoki Bom-Ba-Ye 2014 30.12.2014 Japonia Tokio Obronił pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Wygrana 29-11-2 Japonia Satoshi Ishii TKO (rozcięcie) 2 2:37 Inoki Genome Fight 2 23.08.2014 Japonia Tokio Zdobył pas mistrzowski IGF w wadze ciężkiej
Przegrana 28-11-2 Ukraina Aleksiej Olejnik Poddanie (dźwignia na kark) 1 4:42 Legend Fight Show 2 08.11.2013 Rosja Moskwa
Wygrana 28-10-2 Japonia Shinichi Suzukawa Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 1 1:18 Inoki Bom-Ba-Ye 2012 31.12.2012 Japonia Tokio
Przegrana 27-10-2 Stany Zjednoczone Roy Nelson TKO (ciosy pięściami) 3 1:30 UFC 137: Penn vs. Diaz 29.10.2011 Stany Zjednoczone Las Vegas
Przegrana 27-9-2 Stany Zjednoczone Brendan Schaub KO (cios pięścią) 3 3:44 UFC 128: Shogun vs. Jones 19.03.2011 Stany Zjednoczone New Jersey
Przegrana 27-8-2 Stany Zjednoczone Frank Mir KO (cios kolanem) 3 4:02 UFC 119: Mir vs. Cro Cop 25.09.2010 Stany Zjednoczone Indianapolis
Wygrana 27-7-2 Stany Zjednoczone Patrick Barry Poddanie (duszenie zza pleców) 3 4:30 UFC 115: Liddell vs. Franklin 12.06.2010 Kanada Vancouver
Wygrana 26-7-2 Australia Anthony Perosh TKO (rozcięcie) 2 5:00 UFC 110: Invincible 21.02.2010 Australia Sydney
Przegrana 25-7-2 Brazylia Junior dos Santos Poddanie (kontuzja oka) 3 2:00 UFC 103: Franklin vs. Belfort 19.09.2009 Stany Zjednoczone Dallas
Wygrana 25-6-2 Wielka Brytania Mostapha Al-turk TKO (ciosy pięściami) 1 3:06 UFC 99: The Comeback 13.06.2009 Niemcy Kolonia
Wygrana 24-6-2 Korea Południowa Choi Hong-man TKO (niskie kopnięcie) 1 6:32 Dynamite!! 2008 31.12.2008 Japonia Saitama
No contest 23-6-2 Holandia Alistair Overeem Filipović został kopnięty kolanem w krocze. 1 DREAM.6 23.09.2008 Japonia Saitama
Wygrana 23-6-2 Japonia Tatsuya Mizuno KO (ciosy pięściami) 1 0:56 DREAM.1 15.03.2008 Japonia Saitama
Przegrana 22-6-2 Francja Cheick Kongo Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 75: Champion vs. Champion 08.09.2007 Wielka Brytania Londyn
Przegrana 22-5-2 Brazylia Gabriel Gonzaga KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 4:51 UFC 70: Nations Collide 21.04.2007 Wielka Brytania Manchester
Wygrana 22-4-2 Stany Zjednoczone Eddie Sanchez TKO (ciosy pięściami) 1 4:33 UFC 67: All or Nothing 03.02.2007 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 21-4-2 Stany Zjednoczone Josh Barnett Poddanie (kontuzja oka) 1 7:32 PRIDE: Final Conflict Absolute 10.09.2006. Japonia Saitama Finał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana 20-4-2 Brazylia Wanderlei Silva KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 5:26 PRIDE: Final Conflict Absolute 10.09.2006 Japonia Saitama Półfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana 19-4-2 Japonia Hidehiko Yoshida Poddanie (niskie kopnięcia) 1 7:38 PRIDE: Critical Countdown Absolute 01.07.2006 Japonia Saitama Ćwierćfinał PRIDE 2006 Openweight GP
Wygrana 18-4-2 Japonia Ikuhisa Minowa TKO (ciosy pięściami) 1 1:10 PRIDE: Total Elimination Absolute 05.05.2006 Japonia Osaka Pierwsza runda PRIDE 2006 Openweight GP
Przegrana 17-4-2 Nowa Zelandia Mark Hunt Decyzja niejednogłośna 3 5:00 PRIDE: Shockwave 2005 31.12.2005 Japonia Saitama
Wygrana 17-3-2 Stany Zjednoczone Josh Barnett Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 PRIDE 30 23.10.2005 Japonia Saitama
Przegrana 16-3-2 Rosja Fiodor Jemieljanienko Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 PRIDE: Final Conflict 2005 28.08.2005 Japonia Saitama Walka o mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana 16-2-2 Rosja Ibragim Magomiedow KO (kopnięcie okrężne w korpus) 1 3:53 PRIDE: Critical Countdown 2005 26.06.2005 Japonia Saitama
Wygrana 15-2-2 Stany Zjednoczone Mark Coleman KO (ciosy pięściami) 1 3:40 PRIDE 29 20.02.2005 Japonia Saitama
Wygrana 14-2-2 Stany Zjednoczone Kevin Randleman Poddanie (duszenie gilotynowe) 1 0:41 PRIDE: Shockwave 2004 31.12.2004 Japonia Saitama
Wygrana 13-2-2 Stany Zjednoczone Josh Barnett Poddanie (kontuzja) 1 0:46 PRIDE 28 31.10.2004 Japonia Saitama
Wygrana 12-2-2 Rosja Aleksandr Jemieljanienko KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 2:09 PRIDE: Final Conflict 2004 15.08.2004 Japonia Saitama
Wygrana 11-2-2 Japonia Shungo Oyama KO (ciosy pięściami) 1 1:00 PRIDE: Bushido 4 19.07.2004 Japonia Nagoja
Wygrana 10-2-2 Japonia Hiromitsu Kanehara Decyzja jednogłośna 2 5:00 PRIDE: Bushido 3 23.05.2004 Japonia Jokohama
Przegrana 9-2-2 Stany Zjednoczone Kevin Randleman KO (ciosy młotkowe) 1 1:57 PRIDE: Total Elimination 2004 25.04.2004 Japonia Saitama Pierwsza runda PRIDE 2004 Heavyweight GP
Wygrana 9-1-2 Japonia Yoshihisa Yamamoto KO (ciosy pięściami) 1 2:12 PRIDE Bushido 2 15.02.2004 Japonia Saitama
Wygrana 8-1-2 Stany Zjednoczone Ron Waterman TKO (kopnięcia) 1 1:27 PRIDE 27 01.02.2004 Japonia Osaka
Przegrana 7-1-2 Brazylia Antônio Rodrigo Nogueira Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 2 1:45 PRIDE: Final Conflict 2003 09.11.2003 Japonia Tokio Walka o tymczasowe mistrzostwo PRIDE FC w wadze ciężkiej
Wygrana 7-0-2 Meksyk Dos Caras Jr. KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 0:46 PRIDE: Bushido 1 05.10.2003 Japonia Saitama
Wygrana 6-0-2 Ukraina Ihor Wowczanczyn KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 1:29 PRIDE: Total Elimination 2003 10.08.2003 Japonia Saitama
Wygrana 5-0-2 Stany Zjednoczone Heath Herring TKO (ciosy pięściami) 1 3:17 PRIDE 26 08.06.2003 Japonia Jokohama
Wygrana 4-0-2 Japonia Kazuyuki Fujita Decyzja jednogłośna 3 5:00 Inoki Bom-Ba-Ye 2002: K-1 vs. Inoki 31.12.2002 Japonia Saitama
Wygrana 3-0-2 Japonia Kazushi Sakuraba TKO (kontuzja) 2 5:00 PRIDE: Shockwave 2002 28.08.2002 Japonia Tokio
Remis 2-0-2 Brazylia Wanderlei Silva Remis 5 3:00 PRIDE 20 28.04.2002 Japonia Jokohama Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana 2-0-1 Japonia Yuji Nagata KO (kopnięcie okrężne w głowę) 1 0:21 Inoki Bom-Ba-Ye 2001-K-1 vs. Inoki 31.12.2001 Japonia Saitama
Remis 1-0-1 Japonia Nobuhiko Takada Remis 5 3:00 PRIDE 17 03.11.2001 Japonia Tokio Specjalne zasady walki, po upływie regulaminowego czasu automatyczny remis
Wygrana 1-0-0 Japonia Kazuyuki Fujita TKO (rozcięcie) 1 0:39 K-1 Andy Hug Memorial 19.08.2001 Japonia Saitama

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 9.World Championships – Budapest, Hungary – October 18-26 1997. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-08-10]. (ang.).
  2. ↑ 32.European Championships – Minsk, Belarus – May 17-24 1998. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2011-08-10]. (ang.).
  3. ↑ a b Patrick L. Stumberg: Mirko Cro Cop Final Fight results: Filipovic decisions Ray Sefo in his farewell bout. mmamania.com, 10 marca 2012. [dostęp 2012-04-23]. (ang.).
  4. ↑ a b K-1 World Grand Prix 2013 Live Results. liverkick.com, 15.03.2013. (ang.).
  5. ↑ Tim Leidecker: Overeem: ‘Cro Cop’ Yet to Sign. [dostęp 2008-12-04]. (ang.).
  6. ↑ Slobodan Mufić: Cro Cop: Vratit ću mu istom mjerom. [dostęp 2008-12-04]. (chorw.).
  7. ↑ Al-turk to appeal against Cro Cop result. fightersonlymagazine.co.uk, 14 czerwca 2009. [dostęp 2009-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-15)]. (ang.).
  8. ↑ 10 Questions for Lorenzo Fertitta. sherdog.com, 14 czerwca 2009. [dostęp 2009-07-15]. (ang.).
  9. ↑ Greg Savage: Belfort Beats Franklin at UFC 103. sherdog.com, 20 września 2009. [dostęp 2009-09-20]. (ang.).
  10. ↑ Brian Knapp: Franklin Knocks Out Liddell at UFC 115. sherdog.com, 12 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-13]. (ang.).
  11. ↑ Brian Knapp: Mir Knee KOs Cro Cop at UFC 119. sherdog.com, 25 września 2010. [dostęp 2010-09-28]. (ang.).
  12. ↑ D. Benjamin Satkowiak: Cro Cop Retires, Ending Successful MMA Career: Fan Reaction. sports.yahoo.com, 31 października 2011. [dostęp 2011-11-02]. (ang.).
  13. ↑ UFC Fight Night 64: Gonzaga vs. Cro Cop 2 – wyniki i relacja na żywo. fight24.pl, 11.04.2015. (pol.).
  14. ↑ Tomasz Nowosielski: Mirko „Cro Cop” Filipović kontra Anthony Hamilton na gali UFC w Korei Południowej. mmarocks.pl, 23.08.2015. (pol.).
  15. ↑ Dominik Wozniak: Mirko „Cro Cop” Filipovic wypada z UFC Fight Night 79 i przechodzi na emeryturę!. mma.pl, 10.11.2015. (pol.).
  16. ↑ Próbki „Cro Copa” wróciły czyste! USADA podtrzymało jednak dwuletnie zawieszenie Filipovića. mmarocks.pl, 10.01.2016. (pol.).
  17. ↑ Marc Raimondi: USADA: Mirko Cro Cop still suspended despite report stating he didn't fail drug test. mmafighting.com, 09.01.2016. (ang.).
  18. ↑ Wanderlei Silva odpowiada Mirko Filipovićowi i wyjaśnia powód odwołania walki na RIZIN. fight24.pl, 04.12.2016. (pol.).
  19. ↑ Karol Dąbrowski: Rizin FF: „King Mo” zastąpi Wanderleia Silvę i zawalczy z Mirko „Crocopem” Filipovicem na sylwestrowej gali w Japonii. mmanews.pl, 19.12.2016. (pol.).
  20. ↑ W. Mrozowski: Mirko Cro Cop zwycięzcą turnieju wagi ciężkiej Rizin 2016. mmanews.pl, 31.12.2016. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mirko_Filipović&oldid=72757559”