Curtiss SB2C Helldiver

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Curtiss SB2C Helldiver
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Curtiss-Wright Corporation

Typ

pokładowy bombowiec nurkujący

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie – chowane w locie

Załoga

2 (pilot, radiotelegrafista/strzelec pokładowy)

Historia
Data oblotu

grudzień 1940

Lata produkcji

1943 –?

Wycofanie ze służby

1959 (Włochy)

Dane techniczne
Napęd

1 silnik Wright R-2600 Cyclone

Moc

1400 kW

Wymiary
Rozpiętość

15,20 m

Długość

11,20 m

Wysokość

4,50 m

Powierzchnia nośna

39,20 m²

Masa
Własna

4,588 kg

Startowa

6202 kg (normalna)
7600 kg (maksymalna)

Osiągi
Prędkość maks.

473 km/h

Prędkość wznoszenia

9,0 m/s

Pułap

7600 m

Zasięg

1900 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 działka kal. 20 mm (w skrzydłach)
2 sprzężone karabiny maszynowy kal. 7,62 mm (z tyłu kabiny)
do 900 kg bomb (dwie bomby pod skrzydłami lub dwie rakiety pod skrzydłami lub 1 torpeda w wewnętrznej komorze bombowej)
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Francja, Wielka Brytania, Włochy, Portugalia, Tajlandia, Grecja, Australia
Rzuty
Rzuty samolotu

Curtiss SB2C Helldiverbombowiec nurkujący produkowany dla US Navy w czasie II wojny światowej, działający głównie z pokładów lotniskowców.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze loty prototypu odbyły się 18 grudnia 1940, ale po pierwszych testach okazało się, że należy wprowadzić do oryginalnego projektu wiele zmian i poprawek. Samolot wszedł do służby dopiero w 1943[1]. Jego pierwszą akcją bojową był atak na Rabaul 11 grudnia tego roku.

Jako następca SBD Dauntless był początkowo bardzo nielubiany przez swoje załogi, gdyż był większy, cięższy i miał krótszy zasięg niż jego poprzednik, był również mniej niezawodny od SBD. Po pierwszych, bardzo pozytywnych doświadczeniach bojowych, załogi szybko zmieniły zdanie i w czasie wojny na Pacyfiku samoloty SB2C zatopiły więcej japońskich statków i okrętów niż jakikolwiek inny typ samolotu[potrzebny przypis]. Mimo rozmiarów, prędkość maksymalna SB2C była porównywalna do prędkości myśliwców i tylko Vought F4U Corsair miał nad nim znaczną przewagę.

Załogi nazwały go „Big-Tailed Beast” lub krócej „Beast” (ang. – „bestia z wielkim ogonem”, „bestia”), znany był także jako „Son-of-a-Bitch 2nd Class”.

Angielska Royal Navy zamówiła 450 egzemplarzy tego samolotu, ale dostarczono tylko 26 sztuk, w służbie angielskiej znany był jako Curtiss Helldiver I. Po wojnie niepotrzebne samoloty zostały sprzedane do Francji, Włoch, Grecji, Portugalii i Tajlandii.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]