Czerwony złoty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
40 dukatów Zygmunta III Wazy z 1621
Dukat powstańczy, awers

Czerwony złoty – staropolskie określenie monety złotej, florena, dukata, odróżniające monetę obiegową (ok. 3,5 g złota) od ówczesnej jednostki obrachunkowej, czyli złotego polskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1528 po utworzeniu polskiego systemu bimetalicznego wybijano je do końca XVIII w. Ostatnim polskim czerwonym złotym był tzw. dukat powstańczy z powstania listopadowego, bity w 1831. Wartość dukata przeliczana na monetę srebrną stale w Polsce wzrastała i wynosiła:

  • 32 grosze na początku XVI wieku
  • 58 groszy w końcu XVI wieku
  • 120 groszy ok. 1620
  • 180 groszy w połowie XVII wieku
  • 540 groszy miedzianych, każdy po 7,5 grosza srebrnego[1] w XVIII wieku

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Łukasz Wróbel, Polski Grand Tour na przełomie XVIII i XIX wieku, „Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym”, 34 (3), 2016, s. 129, DOI10.12775/klio.2015.033, ISSN 1643-8191 [dostęp 2020-08-25].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Elementarz do szkół parafialnych narodowych z 1785 r., s. 99