Search results
Zezowate szczęście – polska czarno-biała komedia filmowa (komediodramat) z 1960 w reżyserii Andrzeja Munka, nakręcona na podstawie scenariusza Jerzego Stefana Stawińskiego. Bohaterem Zezowatego szczęścia jest Jan Piszczyk ( Bogumił Kobiela ), konformista próbujący osiągnąć akceptację społeczeństwa w burzliwych realiach ...
gatunek. Komedia. produkcja. Polska. premiera. 4 kwietnia 1960 (Światowa i polska premiera kinowa) nagrody. Film dostał nagrodę oraz 2 nominacje. Obsada filmu Zezowate szczęście. Bogumił Kobiela. Jan Piszczyk. Maria Ciesielska. Basia. Helena Dąbrowska. Biuralistka Wychówna. Wojciech Siemion. Personalny Józef Kacperski. Adam Pawlikowski.
4 kwi 2024 · "Zezowate szczęście" to rzadki w polskim kinie przykład nurtu ironicznego. Zmarły tragicznie w 1961 roku Andrzej Munk był uważany za głównego przedstawiciela tego typu kina w kraju i jednego...
18 cze 2023 · Sześć wcieleń Jana Piszczyka. Nakładem wydawnictwa Iskry obiecana powieść ukazała się w 1959 roku. Stawiński zdecydował się na nietypową formę, całą historię przedstawiając w postaci listu, napisanego przez głównego bohatera do swojego przełożonego z prośbą o niewydalanie go z pracy.
Podczas antysemickich ekscesów na uniwersytecie wzięty został za Żyda, kiedy zaś znalazł się wśród bojówkarzy niszczących sklepy żydowskie, pobili go policjanci. We wrześniu 1939 roku przymierza wymarzony mundur podchorążego i w nim trafia do oflagu, gdzie po pewnym czasie zostaje zdemaskowany i uznany za szpiega.
Na antysemickiej demonstracji z uwagi na swój pokaźny nos zostaje wzięty za Żyda i pobity. Podczas kampanii wrześniowej w opustoszałych koszarach przymierza wymarzony mundur podchorążego, przez co trafia do oflagu, choć jest cywilem. Tam inni polscy jeńcy uznają go za szpiega i poddają ostracyzmowi.
O klasie tego twórcy wiele mówiła już "Eroica" (1958) - do dziś uznawana za arcydzieło szkoły polskiej. "Zezowate szczęście" dowiodło jednak, że Munk to nie tylko mistrz w obnażaniu fałszu narodowych stereotypów i symboli. Pokazało biegłość twórcy w operowaniu zarówno językiem tragedii, jak i komedii.
