Search results
Centuś – żartobliwe i potoczne określenie mieszkańców dawnej Galicji (głównie krakowian ), odnoszące się do ich rzekomego skąpstwa, używane jako docinek. Termin Centuś ma swoją genezę w czasach zaborów austriackich, kiedy to najniższą jednostką monetarną (w latach 1857 - 1892) był krajcar, w Galicji nazywany centem, a ...
Słownik języka polskiego PWN*. centuś. 1. pot. «człowiek przesadnie oszczędny». 2. iron. «mieszkaniec Krakowa».
Synonimy słowa centuś: chciwiec, dusigrosz, sknera, skąpiradło, skąpiec, liczykrupa, materialista, harpagon, kutwa, chciwy, żyła, ciułacz, skąpy, chomik, chytrus, pies ogrodnika, łapczywiec, lichwiarz, liczygrosz, chciwus, groszorób, chytrusek,
31 gru 2023 · Krakowski centuś to związek frazeologiczny oznaczający skąpca, czyli osobę wyjątkowo skąpą. Lub, jeśli chcemy uznać to za pozytywną cechę, bardzo oszczędną. Szczególnie często w ten sposób określa się osoby pochodzące z Krakowa, które w innych częściach Polski stereotypowo uchodzą za skąpe.
centuś to osoba bardzo niechętnie wydająca pieniądze, zdecydowanie bardziej woląca je gromadzić; słowo nieco potoczne, nacechowane negatywnie . Słownik synonimów tożsame znaczeniowo (zastępcze słowa) nieco potocznie: dusigrosz; liczygrosz; liczykrupa; skąpigrosz
centuś (język polski) [edytuj] wymowa: IPA: [ˈʦ̑ɛ̃ntuɕ], AS: [cẽntuś], zjawiska fonetyczne: nazal. ?/ i znaczenia: rzeczownik, rodzaj męskoosobowy (1.1) iron. mieszkaniec Krakowa (1.2) pot. człowiek przesadnie oszczędny odmiana: (1.1-2)
Słownik języka polskiego PWN - znaczenie słów, ich pisownia, odmiana i pochodzenie, frazeologia, porady i ciekawostki językowe. Największe w Polsce wiarygodne źródło informacji poprawnościowych Wydawnictwa Naukowego PWN.
