Killing Yourself
 Strona C minialbumu We Die Young (1990) | |
| Wykonawca utworu z albumu The Treehouse Tapes i We Die Young (EP) | |
| Alice in Chains | |
| Wydany |
1988, 1990 |
|---|---|
| Nagrywany |
1988 w Treehouse Studio, Issaquah[1] |
| Gatunek | |
| Długość |
3:03 (wersja z albumu) |
| Twórca | |
| Producent |
Alice in Chains • Rick Parashar |
Killing Yourself – utwór amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains. Po raz pierwszy ukazał się on w 1988 na albumie demo The Treehouse Tapes. Autorem tekstu jest Layne Staley, muzykę skomponował Jerry Cantrell. W wersji albumowej kompozycja trwa 3 minuty i 3 sekundy. Znana jest także druga wersja utworu, zagrana w szybszym tempie, której czas trwania wynosi 2 minuty i 39 sekund. Została ona nagrana podczas sesji do debiutanckiego albumu studyjnego Facelift, lecz nie weszła w skład płyty.
W lipcu 1990 szybsza wersja utworu znalazła się na stronie A minialbumu We Die Young, wydanego w formacie kasety, oraz na stronie C wspomnianej epki, opublikowanej w formacie winylowym.
Historia nagrywania[edytuj | edytuj kod]
„Killing Yourself” został zarejestrowany przez zespół Alice in Chains w 1988[4]. Nagrania początkowo miały odbyć się w kompleksie sal prób o nazwie Music Bank w Seattle w stanie Waszyngton, gdzie mieszkał i którym zarządzał Layne Staley[5], jednak na jeden dzień przed planowanym rozpoczęciem procesu rejestracji, policja zamknęła budynek. Miało to związek z handlem marihuaną[6]. Był to największy tego typu handel w historii stanu[7]. Nagrania odbyły się w ośmiościeżkowym studiu Treehouse w Issaquah w stanie Waszyngton, należącym do producenta PC Ring[1][8].
Szybszą wersję „Killing Yourself” muzycy zarejestrowali w trakcie sesji do debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990) na przełomie 1989/1990[9].
Analiza[edytuj | edytuj kod]
Autorem tekstu jest Layne Staley[4]. Warstwa liryczna opowiada o mężczyźnie, który dokonuje mordu na swojej partnerce imieniem Suzy, a następnie ucieka przed wymiarem sprawiedliwości, zabijając tym samym siebie. Tekst odnosi się do złych nawyków, które mogą doprowadzić do śmierci człowieka[10]. Muzykę skomponował Jerry Cantrell[4]. Oryginalna wersja albumowa, trwająca 3 minuty i 3 sekundy, charakteryzuje się wolnymi partiami gitar oraz śpiewem Staleya. Przyspieszona wersja, trwająca 2 minuty i 39 sekund, zagrana jest w bardziej dynamicznym tempie. Partie wokalne nieco różnią się od pierwotnej wersji, podobnie jak i solówka gitarowa autorstwa Cantrella[11].
W książeczce dołączonej do kompilacyjnego box setu Music Bank (1999), Cantrell wypowiedział się na temat utworu: „Demo jest lepsze niż wersja z minialbumu We Die Young [1990], i jest tutaj kilka świetnych partii gitar, które nie trafiły do gotowej wersji”[4].
Teledysk[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec lat 80. Thad Byrd, reżyser filmu dokumentalnego Father Rock, usłyszawszy w lokalnej rozgłośni radiowej KISW kompozycję „Sea of Sorrow”, po otrzymaniu od Staleya numeru do menedżerki grupy, Susan Silver, skontaktował się z nią i Kellym Curtisem. Filmowiec przymierzał się do wyreżyserowania teledysku do „Sea of Sorrow”. Z całego albumu demo Silver i Curtis uważali, że „Killing Yourself” jest najlepszą kompozycją i to do niej powinien powstać videoklip[12].
Ostatecznie do utworu nagrano teledysk, zarejestrowany latem 1989 w klubie Vogue w Seattle, w trakcie emisji programu telewizyjnego Bombshelter Videos[13]. Reżyserem jest Bill Bored[14][15].
Wydanie[edytuj | edytuj kod]
Oryginalna, wolniejsza wersja utworu, została zamieszczona na demo The Treehouse Tapes (1988)[16]. Druga z wersji – utrzymana w szybszym tempie – nagrana podczas prac nad Facelift (1990) na przełomie 1989/1990[9], weszła w skład minialbumu We Die Young, opublikowanego w lipcu 1990 w celach promocyjnych[17][18] w formacie kasety i płyty winylowej[19]. „Killing Yourself” został zamieszczony na stronie B, obok kompozycji „It Ain’t Like That”[19]. Utwór nie znalazł się na Facelift z powodu negatywnej opinii Staleya na jego temat. Jak wspominał, „w porównaniu z resztą albumu, jest trochę tandetny”[17].
W październiku 1999 utwór Alice in Chains, w wersji pochodzącej z minialbumu We Die Young, został zamieszczony na kompilacyjnym box secie Music Bank, składającym się z 48 kompozycji, zamieszczonych na 4 płytach CD[4].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Krytyczny[edytuj | edytuj kod]
Bill Adams z magazynu „Ground Control” komplementował grę Cantrella, opisując ją jako bardzo dobrą i porównując do stylu Gilby’ego Clarke’a[11]. Patrick Macdonald z „The Seattle Times” napisał: „Najlepszą kompozycją jest «Killing Yourself» z bluesrockową gitarą i trudnym, intrygującym tekstem”[3].
Utwór na koncertach[edytuj | edytuj kod]
„Killing Yourself” zadebiutował na żywo podczas pierwszego koncertu Alice in Chains, który odbył się 15 stycznia 1988 w Kane Hall na Uniwersytecie Waszyngtońskim[20] (grupa występowała w owym czasie pod nazwą Diamond Lie)[8]. Utwór regularnie pojawiał się w setlistach w trakcie trwania cyklu koncertów 1989/1990 United States Tour[21], w tym m.in. podczas występu na Uniwersytecie Stanu Waszyngton w Pullman 1 grudnia 1989[22]. Ostatni raz na żywo został zagrany 10 stycznia 1991 w klubie Harpo’s w kanadyjskiej miejscowości Victoria w ramach Facelift Tour[21].
Personel[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4]:
|
Alice in Chains |
Produkcja
|
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 221.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 118–120.
- ↑ a b Patrick Macdonald. Alice in Chains Sounds More Like A Seattle Band. „The Seattle Times”, 15 czerwca 1990. ISSN 0745-9696.
- ↑ a b c d e f Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. CK 69584.
- ↑ Yarm 2019 ↓, s. 168, 170.
- ↑ Yarm 2019 ↓, s. 175.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 222; de Sola 2015 ↓, s. 94–95.
- ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 73.
- ↑ a b Tom Forsythe. No More Than a Feeling. „Guitar”, s. 70, 78, luty 1992. ISSN 1525-5549.
- ↑ Daina Darzin. New Music Preview: Alice in Chains. „Spin”, s. 36, styczeń 1991. ISSN 0886-3032.
- ↑ a b Bill Adams: Alice in Chains Discography Part One. Ground Control. [dostęp 2013-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-19)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 104–105.
- ↑ Bill Bored’s Bombshelter Videos. [dostęp 2015-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-01)]. (ang.).
- ↑ Alice in Chains – „Killing Yourself” (live). mvdbase.com. [dostęp 2013-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-18)]. (ang.).
- ↑ John Bacus: Alice in Chains Videography. [dostęp 2013-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-20)]. (ang.).
- ↑ Alice in Chains – Demo #3: Treehouse Demos. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2013-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
- ↑ a b Gillian G. Gaar. A Band Called Alice. „Goldmine”, s. 55, 5 sierpnia 1994. ISSN 1055-2685.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 129.
- ↑ a b Dave Thompson: Standard Catalog of American Records. Krause Publications, 2012, s. 24. ISBN 978-1440232527. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 73–74.
- ↑ a b Killing Yourself by Alice in Chains. setlist.fm. [dostęp 2013-02-22]. (ang.).
- ↑ Tim Branom: Exclusive: Watch Newly Discovered Alice in Chains Footage from 1989. [dostęp 2015-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-05)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona zespołu (ang.)