Campo santo
Campo santo (wł. dosł. „święte pole”) – rodzaj cmentarza spotykany we włoskich zespołach sakralnych w postaci zamkniętego czworoboku z krużgankami otwartymi do wnętrza.
Nazwę tę przyjęto we Włoszech dla założenia architektonicznego w formie czworokątnego dziedzińca z częścią ogrodową, okolonego krużgankiem otwartym do wewnątrz krużgankiem arkadowym albo kolumnowym. W jego wewnętrznej ścianie umieszczano grobowce oraz epitafia; często łączył się z przylegającą do jednego boku kaplicą. Znany już od XIII stulecia, we Włoszech ten typ cmentarza utrzymał się do I połowy XIX wieku[1][2].
Najbardziej znany i najlepiej zachowany historyczny cmentarz tego rodzaju znajduje się w Pizie – Camposanto Monumentale; pochodzi XIII-XV wieku, położony jest w pobliżu miejscowej katedry. Jego specyficzną scenerię (wraz z opisem) wykorzystał Józef Ignacy Kraszewski we współczesnej powieści obyczajowej Na cmentarzu – na wulkanie, powstałej podczas kolejnej podróży do Włoch w 1863 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych (red. K. Kubalska-Sulkiewicz). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 58, ISBN 83-01-12365-6.
- ↑ Sztuka świata. T. 17: Słownik terminów A-K. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2013, s. 104, ISBN 978-83-213-4726-4.
- ↑ J.I. Kraszewski: Na cmentarzu – na wulkanie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1970, s. 10-35.